Sadece ben

Sadece ben...

Çok düşünüyorum, ama bir yandan da kafam sanki bomboş.

Bir var, bir yok..

Karanlık bir gecede yürüyor gibiyim.

Çevremdeki sis aslında her kafadan çıkan sesler topluluğundan başka bir şey değil.

Nefes alamıyorum.

Sis örtüsü bir türlü kalkmıyor üstümden.

İlerleyemiyorum, sanki yerimde sayıyorum.

Bir dönüp geri bakıyorum, bir ileri.

Ama olduğum yerden kımıldayamıyorum.

Kafam karmakarışık

Sesler her yanımdan saldırıyorlar.

İşin garibi hepsini anlıyorum ve onlara hak veriyorum.

Ama hayatıma tat katacak gün ışığını bir türlü bulamıyorum.

Bulsam sis örtüsü çekilecek, ileriyi görebilecek ve belki de bir adım atacağım.

Ama şu an o kadar karanlıkki...

Bir kayboluşun içinde zamanı tüketiyorum sadece..

Sadece ben

ve aslında onlar.