Saf olmanın dayanılmaz hafifliği

Annem biraz saf olduğumu söylemiş. Hem de benim arkadaşlarıma, benden gizli… Çocukluğumdan beri ailenin hatta sülalenin akıllı çocuğu olarak gösterilen bana balyoz etkisi yaptı “saf olduğumu” duymak…Yoksa yıllarca gaza mı getiriliyordum akıllı olduğum söylenerek?…Hani “Kırk kere söylersen olur.” Mantığıyla mı yaklaşıyordu büyüklerim bunca yıldır bana?…Eğer gerçekten öyleyse ne safmışım gerçekten de… 

İlk duyduğumda önemsememeye çalıştım..”İyi niyetli” anlamında söylemiştir diyerek kendimi avutmaya uğraştım…Ama nafile…Hakkımdaki pek çok dedikoduya alışkın olan, yeri geldiğinde bizzat eylemin içinde bulunmaktan keyif alan ben, anneden gelen böyle bir söylemle yıkıldım doğrusu..Tamam itiraf edeyim, normalde de eleştiriye fazla açık değilimdir..Hatta hiç kabul edemem ..Ama anneden gelen eleştiri 40 yaşına merdiven dayamış bir kadını bile yıkabiliyormuş…Meselenin “annelerin insan hayatındaki öneminden ziyade güven duygusuyla ilişkili olduğunu düşünüyorum…Bir insan 35 yıldır ( yaşamımın ilk yıllarını hesaba katmıyorum) akıllı olduğum yalanını, sürekli nasıl söyler, hem de hiç yakalanmadan? Hele de anneyse…Benim iyiliğim için bile olsa… 

Allah’ım bilinçaltım –dolayısıyla ben- acaba daha hangi bilmediğim yalanlarla oluşturuldu ? Ayyy çok sıkıldım.. 

Sevgili anneciğim, zaten tabanlarda gezmekte olan güven duygum, sayende en diplere ulaştı.Hem başkalarına olan güvenim hem de özgüvenim..Gerçi şimdiye kadar bu, içi boş özgüven duygusu da pek bir işe yaramamış.Halim ortada… 

Belki de hayatımda beklediğim büyük değişim budur: Akıllılıktan saflığa terfi etmek…Terfi diyorum çünkü, şu andan itibaren saf olmanın hafifliği ile özgürlüğüme koştuğumu hissediyorum..Kırılsın akıllı olmanın zincirleri..Artık tüm hatalarımın mazereti var: Ben safım…Yaşasın saf olmanın dayanılmaz hafifliği!!!…