Şahane horoz...

Bizim kopeklerimizin hepsinin adi Tarzan oldu. Tarzanlari anlatirken, 67 evlerdeki siyah Tarzan, Alibaba daki Mavi gozlu Tarzan, Sivasli Tarzan, Alanyali Tarzan, diye anlatiriz.

En son Tarzan'imiza Alanya'da otobus carpti.

67 Evlerdeki Tarzanimiz oldugunde gogsumde ilk defa o gun, o anlatamiyacaginiz agri-sikinti saplanmisti. Olumun caresizligini ilk 67 evlerde ki Tarzan'dan ogrenmistik. Yuregimiz kalkmis, sevdigimiz gitmis, caresiz ortalikta kaldigimizi hissetmistik. Tarzansiz bir dunyaya nasil tahammul edebilecegimizi bir turlu kestirememistik...

Tarzanlardan daha cok, birlikte yasadigimiz bir de horozumuz var. Sahane Horoz. Sekiz mi, dokuz mu yil birlikte olduk. Kenan dogrusunu bilir.

Bursa'da Kenan dort mu, bes mi legorin civciz aldi. Evde buyuttu. Balkonda. Ara sira iceri girip sictiklari, anamin kavga dogus ortaligi temizledigi olurdu.

Sivas'a dondugumuzde bunlari da yanimiza aldik. Biri horoz, digerleri tavuk olmustu. Kirmizi ibikli, bembeyaz bir horoz. Her Tavugun da bir ismi vardi. Sari Guvercin? Sari kiz? Kenan hepsinin dogrusunu hatirliyordur. Kizlarimizin ismini unutmusum ama oglumuz cok uzun yasadigi icin onun ismini unutmamiz mumkun degil: Sahane Horoz.

Bursa'dan Dumlupinar Mahallesi'ne, Oradan 67 evlere kadar Sahane Horoz bizimle tasindi durdu. Bence en mutlu oldugu yer bahcesi olan 67 evlerdeki evimizdi. Sahane Horoz'un mahmuzlari da o kadar uzamisti ki, vallahi buyuk kucuk herkesi korkuturdu. Niye mi? Kopek gibi, bahcemize kimseyi sokmazdi. Bizim Kenan, Sahane Horoz'u ile "gidik gidik..." diye konusur, yine onu ayni dilden yanina cagirirdi.

Tabi ki, Sahane Horoz'un olumu de, her sevgili gibi, oncelikle Kenan'da, sonra diger biz cocuklar da, ama anam babam dahil hepiz de, derin bir yara birakti...

Yas elli kusur... Sahane horuzun, kanatlarini yerlerde surterek, kasila kasila, o magrur erkek havasi ile bizi karsilamasi resim gibi gozlerimizin onunde.

Ben o resmi hala goruyorum da, namuzsuzu size aktaramiyorum...