Şahi (Üçüncü Bölüm)

Giysileri ipekli zarif bir kumaştan dokunmuştu. Elçilere “Buyrun dedi” Sesi tatlı ve zarifti, hareketlerinde konuşmasında ince bir nezaketin izleri görülüyordu. Nezaketine kapılan elçiler, cesaretle Bizans İmparatoru haşmetlû Konstantin tarafından geldiklerini söylediler. Genç padişah başını sallayarak elçilere soran gözlerle baktı.

“İmparatorumuz burada yaptırdığınız binanın ne anlama geldiğini soruyorlar”

Sultan Mehmed Han elçilere gülümseyerek baktı. Demek Konstantin, kendisine karşı bir hareket yapılacağından şüphelenmiş, elçilerini buralara kadar göndermişti.

“İmparatorunuzun ne haddine, hangi sebepten merakına mazhar oldu bu bina” diye sordu.

“Yerinde Arki Mikhail kilisesi vardı”

“Yerinde Arki Mikhail kilisesi olması imparatorunuza söz hakkı vermez. Buna rağmen kendini söz sahibi hissediyor ise, ben Sultan Mehmed Han derim ki, bu yerler dedem Yıldırım Beyazıd Han’ın karşı kıyıda kurduğu Akça Hisar’dan beridir bizimdir. Amacım burada bir kale inşa edip, boğazdan başıboş şaşkın geçecek gemilere engel olmaktır.”

Elçiler, cevaplarını almışlardı, ne var ki imparatorlarının bir isteği daha vardı, bu isteği de söyleme gafletinde bulundular. “İmparatorumuzun ricası bu kalenin inşa edilmemesi yönündedir.”

Genç padişah bu sözler üzerine birdenbire sinirlendi. Kaşları çatıldı. Yüzü kızardı, omuzları dikleşti, iki yanına salınmış adaleli kolları avını kapacak bir şahin gibi açıldı.

“Daha konuşurmusunuz bre? Dede yadigârı topraklarımızda ister kale yaparız ister saray. Eğer buna engel olmaya kalkışan varsa buyursun er meydanına.”

Padişahın son sözleri elçilerin suratına bir tokat gibi patlamıştı. Korku içinde geri çekilmek zorunda kaldılar. Bütün bu olup bitenleri bir ağacın arkasından izleyen Urban, bir fırsatını bulup, yeniçeriler, elçilerin atlarını dehlerken, gizlice taş taşıyan ırgatların arasına karıştı.