Sahi ben neye yetişmeye çalışıyordum ki?

Benim hep acelem vardı... Sigaralarım hep yarım kaldı kül tablalarında, telefon konuşmalarım hep yarım... Dostlarımın laflarını hep gırtlaklarında bıraktım, üzerinde "şimdi gitmem gerek" yazan bir bantla ağızlarını yapıştırarak...

Ben yetişmem gerekenler yüzünden her şeye geç kaldım... Hayatımdaki her şey yarım... Hep acelem vardı dedim ya; neden acelem olduğunu düşünmeye bile fırsatım olmadı...

Sabır gerektiren o incecik işlere yüreğim yetemedi hiç bir zaman... Hep hayran oldum incecik bir zerafetle ilmek ilmek kanaviçe yapan huzurlu kadınlara... Minik gemi maketleri yapan adamlara... Hayran oldum ama olamadım onlar gibi... Yaradılış farkı deyip geçip gittim... Dedim ya hep acelem vardı...

Bulaşıkları kırık bir bardak ve kanayan bir parmak olmadan tamamlayamadım mesela... Hiç bir zaman ayakkabılarımı düzgün ve sıkı bağlanmış bir fiyonk yapamadım... Oysa düşünemedim ki; Alelacele atılımış düğümler çözülüp ayağına dolaşır insanın, tökezletir bir yerde... Düşersin...

Hiç bir yazıyı sonuna kadar okuyamadım bir de... Aklım kesik kopuk fikirlerle doldu...Hiç bir şey anlamadım... Düşünemedim ki; akıl karışıklığı hep aceleden doğar...

Benim hep acelem oldu... Hem de hiç bir zaman "Dur bakalım sen nereye koşuyorsun?" demeye fırsat vermeyecek kadar çok acelem...

Şimdi ardımda paramparça dağılmış, oraya buraya saçılmış hayat parçaları... Durdum ve düşünüyorum: "Sahi ben neye yetişmeye çalışıyordum ki?"

Oysa düşünmem gerekirdi; paramparça dağılmış bir hayatı yoluna koymaya çalışmak herşeye geç bırakır insanı...

Fotoğraf: http://www.deviantart.com/print/420921/