Sahi son pişmanlık fayda vermez mi?

Derler ki son pişmanlık fayda vermez.

Sahi son pişmanlık fayda vermez mi?
Katılmıyorum.

Eğer değerlendirebilirseniz son pişmanlıkta fayda verir.

Verir mi verir.

Kaç kez yanılgılarımıza pişman olduk.

Kaç kez bir daha mı asla dedik.

Kaç kez ben artık o defteri kapattım dedik.

Fakat aklımızdaki şablonu silip atamadık.

Neydi o “Son pişmanlık fayda vermez”

Madem fayda vermeyecekti.

Defteri kapatmak ne yarayacaktı.

Asla desek de bir kıymeti yoktu.

Önemli olan pişman olacağımız işi yapmamaktı.

Yaptıysak eğer zararına da katlanacaktık.

Buna da tamamdı.

Peki, elimize ne geçecekti.

Son pişmanlık fayda vermeyeceğine göre hiçbir şey.

Oysa gerçekte böyle değildi.

Olmamalıydı da.

Eğer ders çıkartabilirsek son pişmanlığın da fayda vereceğini bilmeliydik.

Pişmanlıkların üstünü örtmek değil, aksine üstünü açmak gerekiyordu.

İrdelemek, sorgulamak, yargılamak gerekiyordu.

Peki, bunların hangi birisini yaptık.

Hiç birisini.

Tam yararlanacaktık ki aklımıza yine olumsuz söz geldi.

Boş ver deyip geçtik.

Yoo dedik ya işte, eğer faydalanmasını bilirsek şimdiye kadar kaç pişmanlığımız varsa hepsi de fayda verecektir. Hani iki kurbağayı hikâyesini anlatırlar.

“İki kurbağa ihmallerinden dolayı süt küpünün içine düşmüş.

Birisi buradan kurtulmanın çaresi ı yoktur demiş.

Kendini bırakmış sütün içerisine ölüp gitmiş.

Öteki hayır demiş. Düşmekle iyi yapmadım. Fakat sonuna kadar direnmeliyim, ölürsem de mücadele vererek öleyim demiş. Öyle yapmış. Çırpınmış.

O çırpındıkça sütün üstü kaymak tutmuş. Kendine göre bir adacık olan kaymağın üstünden bir zıplamış ve kurtulmuş”

Her pişmanlık yeni bir başlangıç olamaz mı?

Eğer isteseniz niye olmasın ki.

Bunun için bir şey gerekli o da;

Mücadele hayali içerisinde değil, mücadele hali içerisinde olmak…