Sahibinden kiralık

Yersiz ve bir o kadar nedensiz susmalarımın ardından ağır aksak düşüyorum beyazlar üzerine. Ceplerimde biriktirdiklerim, dudaklarımın arasında bir şarkı. Parmaklarımın arasında sigaram, odam duman duman. Hafif hafif süzülüyor karanlık odama. Gri bir bulutun tam ortasındayım, gittikçe daralıyor ufkum.

Gidenlere eşlik etmenin en güzel yanıdır aslında o tuhaf melankoli. Her şarkının ayrı bir iz bırakması, ve hemen hemen her yüzün tanıdık gelmesi fikri korkutsada ilk anlarda alışıyor insan zamanla. Kıyaslar, çekişmeler, pişmanlıklar, ahlar, vahlar. Tümünün miadı belli.

Bir yere kadar insanın o sonu gelmez gibi görünen tahammül sınırları. Ve o sınırların yakınlarında farketmiyor aşkın güçlü ya da büyük olması. Ulaşılmaz bir hayalmiş, aşkın en güzel rengiymiş, sevginin yürekteki anlamıymış. Peh.. Söylesene şimdiye kadar nerdeymiş.

Acıları aş yapıp umutlara yol alırken kimler sarmış yaralarımı. Kim sormuş halimi hatırımı. Ben mavi diye tutturmuşken yitirdim renklerimi. Şimdi griye çalıyor tüm renkler. Gözlerim elaydı mesela, şimdi daha karanlık yeşili. Marmara mavisi ile güzeldi önceleri. Şimdi yalnız kalabalıkların başkenti gibi.

Depremleri yaşıyorum an be an. Şimşekler, gök gürültüleri. Tüm felaketler sıraya girmiş sanki. Ben en büyük felaketi ölüm zannederken yaşarken ölmelerime şahit oluyorum her gün.

Noktasız mısralarım oluyor bazen, boş bırakıyorum sonunu. Belki tamamlanır diyorum, yok olmuyor. Her satırın sonunda yarattığım boşluklarda kayboluyorum renksiz, parıltısız.

Ne bekliyordun ki diye soruyorum kendime. Aşkın olumsuzluk eklerini takınmıştı işte. Sen geniş zamanlarda yaşarken o di'li geçmişlerini hatırlatıyordu.

Bir yürekti işte. Aşk ile çarpan, aşk ile renklenen. Şimdi çekiyorum perdelerimi. Bütün eşyaların üzerinde naftalin kokulu beyaz çarşaflar. Anahtar paspasın altında.

Gidiyorum. Ne kadar yaşanmışlık varsa iyi ki diyerek gidiyorum. Ne kadar keşke varsa unutup gidiyorum.

Sahibinden kiralık koca bir yürek bırakıp geride gidiyorum.

17/07/09