Sahibinin Okumadığı Mektuplar

Küçük bir çocuktum hayallerim vardı, annemin dizlerinde yatarken anlattığım. Çabucak büyüyecek ve dünyayı kötülerin elinden kurtaracaktım. Böylece, sevdiğim kızın kötü kalpli babası yumaşayacaktı ve sonunda razı olup kızını bana verecekti. Onu çok sevecektim ve bir sürü çocuklarımız olacaktı. Kolaydı, annemin dizlerinde bunu her gün yapabiliyordum. 

Büyüdüm. Hiçbir şey hazır verilmiyormuş hayatta ve yaşamak için çalışmak gerekiyormuş, çabucak anladım. Dünyayı belki sonra kurtarabilirdim ama önce çok ama çok çalışmalıydım. 

Daha da büyüdüm. Hayallerimin sadece hayal olduklarını ve asla gerçekleşmeyeceklerini öğrendim. Önce hayallerimi yitirdim sonra da dizlerinde hayaller kurduğum annemi. Büyümek böyle bir şeymiş, sen büyüyordun onlar yaşlanıyordu ve kaybediyordun. Büyümek garipti, çok büyümüştüm büyümek istemeyecek kadar. 

Umutsuzdum, hayallerimi yitirmiştim yerine koyacak yenilerim yoktu. Dünya kurtarılmak istemiyordu ve zaten ben de artık umursamıyordum. Aşkım sevdiğim bitanem, sen işte tam bu sırada geldin hayatıma. Nasıl olur dedim içimden, nasıl olabilirdi ki? sen başka bir coğrafyanın yabancı dünyasından geliyordun, imkansızdı. Sonra anladım, yanılmıştım. 

Yeniden yaşama sevinci verdin bana, yeniden tutunmayı öğrendim hayata. Sevebileceğimi ve aslında bu güne kadar hiç sevmediğimi anladım. Meğer hep seni bekliyormuşum farkında olmadan. Sana inanıyordum, her söylediğine, her inandığına hiç sorgulamadan ben de inanıyordum. Tuhaftı, inanamıyordum. 

Ve senli yaşamım başladı.