Sahip Olduğu İnanç ve Düşüncenin Kişinin Yaşamına Yansıması Doğru Değil

Mutsuz olurlar çünkü hayat inanç ve düşüncelere göre yaşanmaz. Bilinmesi gereken şudur: Kişi ve hayatı birinci sıradadır. Birisi diyor ki “İnancım benim her şeyim” İnanç hayat yolunda nasıl yürüyeceğini gösterir, hayatın kendisi değildir.

Sahip olduğu düşüncelere göre yaşayabilen yoktur, çünkü düşünceler idealdir ve çoğunlukla hayata uymaz. Biz o düşünceleri beynimizde taşırız ama hayatı yine bildiğimiz gibi yaşarız.

İnancı/düşüncesi ile yaşamı arasında kalmış kimseler bedbaht olurlar; çünkü inancına/düşüncesine göre yaşamak ister olmaz, olduğu zaman da nefsi acı çeker.

İnancı da düşüncesi de önemli olacak fakat hayatın yerini almayacak. Ben yarım inancı(Örneğin nüfusunda Müslüman yazıyor ama hiç ibadet etmiyor) kabul etmiyorum. İnanan birisi olsam inancımın gereklerini eksiksiz yerine getiririm, çocuk oyuncağı mı bu!

İnançlarda yaşamın detayları verilmez, kişi öngörülen sınırlar içerisinde ama kendi arzularına göre yaşar. İnanç senin yaşam şeklini belirlemez, sadece belli sınırlar çizer. Yani dine göre yaşamak diye bir şey yoktur.

Düşünceler kısmen de olsa hayatımıza girebilir ama dedik ya idealdir diye, düşünceler hayatımıza girince bazen biz kendimiz hayatın dışında kalırız.

Adeta yaşamımız ayrı, inancımız/düşüncemiz ayrı gibidir; bunları yaşamımızın yanında yürütürüz.