Sahte gerçek

Geçen gün bir köşe yazarının yazısını okuyordum, bir anda kafama dan diye dank etti. Duygu insanı olmayan insanların nasıl da kusursuzluk peşinde olduklarından bahsediyordu. Yapacak hiç bir şeyi olmayan, çevresine değer katamayan, tek meşguliyeti orasını dekore etmek, bilmem kaç kilo vermek olan, aklı fikri zikri estetik, botoks ve kırışık tedavisindeki zengin ve hoş ama boş kişiliklerin hep kusursuzluk peşinde olduğunu, ama aslında tüm bunların sahte olduğunu anlatıyordu.

Duygu insanlarının ise gerçek olduğunu ekliyordu bir de. Şunu yemeyin öyle olur, bunu yapmayın böyle olur gibi gerçeklikten uzak, insanı doğal yaşamaktan alıkoyan tavsiyelere ne kadar sinirlendiğini söylüyordu. Yazı hoşuma gitti de ben de kendi yazıma konu yapmak istedim. İnsanların sahteliği beni çıldırttığı için iyi döktürebilirim diye düşündüm.

Kusursuz insanlar asla mükemmel değil, aslında hep bir tuhaftır. Zayıflıklarını ve boşluklarını boş işlerin arkasına o kadar güzel kamufle etmişlerdir ki, o kusursuzluğun altındaki sahteliği farketmezsiniz bile. Ama sorunları örtbas etmenin bir yöntemidir bu. Problemleri görmezden gelerek, evimi döşeyeyim, en pahalısını alayım, alışveriş manyağı olayım şeklinde bir yaklaşım içerisindedirler.Y ani sorunlu insanlardır, acımak gerekir. Kim sorunsuzdur ya aslında. Sadece sorunlara verilen tepkiler karakterden karaktere göre değişir. Kimi deli gibi alışverişe vurur kendini, kimi kusursuzluğun peşine düşer, kimi hayata küser, kimi eğlencenin tavanına vurur, kimi de alır eline koca kap dondurmayı kaşıklar. Kusursuzluğun peşinde koşmak çok samimi değildir ama. Bence koca kap dondurmayı kaşıklayıp alınacak kilolara aldırmamak daha insanidir, daha gerçektir. Hoş dondurma yüzünden kilo alınınca yeni bir bunalım dönemine de davetiye çıkarılmış olur ama en azından insani olan budur. Alınana pahalı tablolardan, kusursuz vücutlardan daha samimi...