Sahte kalabalıklar.

Buz dolabında hiç bir şey kalmamıştı. Erzak torbalarında kuru bakliyat, makarna , pirinç; derin dondurucuda da yazdan konulan sebzeler vardı. Güldü herzamanki gibi..Kriz, işsizlik fena vurmuştu bu sefer. Soranlara "Dibe vurduk. İş arıyorum. Lütfen aklınızda olsun." dediyse de gülüyordu herkes. "Hadi canım sende. Ciddi misin yaa? Sen..... Bey'in karısısın. Dalga mı geçiyorsun." Ne yapacağını şaşırmıştı Nesteren.

İnternet'te bir siteye ACİL İŞ ilânı vermişti. Yanıt gecikmedi. "Size yardımcı olabilirim. Lütfen bana yazın. Mail adresim birteksenvarsın@....." :))))

Sekreter aranıyor ilânını aradı.

-Bodrum ve İstanbul'da bana asiste edecek. Çocuksuz ve bakâr arıyorum bayan. Aylık 5000.-tl.
-Yaş sınırınız var mı?"
-Evet. 30-35
-Teşekkür ederim. :)))

Kapattıktan sonra gülümsedi kendi kendine. Söylenilen yaş çook gerilerde kalmıştı. Garson aranıyor ilânlarını aradı. Günlük 180-200 tl. Kalacak yer de veriyorlar. İstanbul dışı oluşu bile umrunda değildi Nesteren'in. Oğlunun okul ücretinin karşılanması gerekiyordu. Ama aynı sorun orada da çıktı karşısına. Yaşı...

Cv sini gönderdiği yerler şaşkınlık içindeydi. Eğitim, donanım, tecrübe, kariyer .... Tüm bunlara rağmen iş bulamıyordu.

Çevresinde ki herkesle görüşmeye, herkesi aramaya başladı. Bir çoğu çocukluğunu biliyordu Nesteren'in. Koca koca fabrikaları vardı.
-Çok üzüldüm kızım. Ama görüyorsun işte iş yok. İşçi çıkartıyoruz bizde. Eşine selâmlar.

Tüm kredi kartları kapalıydı. Kiralar ödenemiyordu. Sipariş yoktu. Alacaklar tahsil edilemiyordu. Kredi taksitleri birikmişti. Evden, işten sürekli bankalar arıyordu. Nesteren çıldırmak üzereydi ama yinede umudunu hiç kaybetmiyordu. Dışardan gören insanlar inanmıyordu zaten. O hiç bir zaman, hiç bir şeyi dışa vurmamış, herşeyi her zaman, sadece içinde yaşamıştı.

Tencereye musluktan su koydu. İyice kaynattı mikropları ölsün diye. 3.-lira bulurum umuduyla tüm çantalarını karıştırdı su getirtmek için. Nafile yoktu ! Böyle olunca da yemek pişirmek için musluk suyu ile idare etmek zorundaydı.

Suyun içine kırmızı mercimek, kutunun dibinde kalan toz bulyondan attı. Biraz da salça. Çorba hazırdı. Aynı şekilde patates yemeği de pişirdi. Makarna zaten vardı. Kendini tebrik etti. 3 çeşit yemek hazırdı.

Dolaptan , şişelerin dibinde kalan içkileri bir bardağa boşalttı. Oğlunun odasında yere bağdaş kurup oturdu. Müziği açtı. Kızsa da engel olamıyordu gözyaşlarına. Güçsüzlüğü ancak yalnız kaldığı zamanlarda çıkıyordu ortaya. Eski resimlere baktı. Yaşadıkları geldi aklına... Bir de şu an yaşadıklarını düşündü. Tuhaf bir algılayış biçimi vardı hayatı. Herşeye rağmen dimdikti. Yaşanılan herşeyin bir nedeni olduğuna inanıyordu. "Sınanıyorum." diyordu kendi kendine. Sınavı başarıyla vereceğim. Tükensemde, sahip olduğum inancı tüketmeyeceğim.

Kriz var ve herkes aynı gemide. Kısa süre öğretim görevlisi olarak çalıştığı dönemlerde, öğrencileriyle yaptığı bir sohbet geldi aklına.

"Sağlıklı nefes alıp verdiğimiz her gün çok değerli. Allah'ın bize verdiği en büyük hediye yaşam. Tutunun hayata. Asla vazgeçmeyin. Güçlü olun ve insanları koşulsuz sevin."

Herşeye rağmen insanları seviyordu Nesteren. İçinde bulunduğu durumda onu yalnız bırakarak gerçeklerle yüzleşmesini sağlamışlardı. Dostluk adı altında ki ilişkilerin, aslında çıkar ilişkisi olduğunu görmesini sağlamışlardı. Ekonomik olarak güçlüysen yalnız kalmayacağını öğretmişlerdi ona.

Kalktı yerinden odaları tek tek dolaştı.. Etrafa baktı dikkatle. Ezberine aldı herşeyi.

"Hepiniz beni affedin. Sizinle ilk karşılaştığım gün ki kadar sevmeye devam edeceğim sizi. Sizlerle çok uzun yıllardır çok şeyler paylaştık. Yakın bir zamanda sizi alıp götürecekler. Ya tozlu raflara, yada bir depoya yığacaklar. Sizi hiç unutmayacağım...Olur ya başka bir eve giderseniz , yeni sahibinize gülümseyin ! Anılarımız hep ilk gün ki gibi kalacak..."