Sait Faik ve Deniz

"Yıldızlar asılmıştı ağaçlara. Soğuk kandil kandil sarkıyordu. Yanımda dostların en koyusu, kadehimde sakız rakısı, dilim kekeme, elimde olta, oltanın elinde zoka, sandalda Barba Stanco, küpeştede Sivriada, yıldızlar bağrımda, dümendeyim..."*

Deniz yalnızlıktır. Uçsuz bucaksız bir yalnızlık. Yalnız doğup yalnız ölen insanoğlu, ruhundaki yalnızlıktan dışındaki kalabalık içinde kurtulmaya çabalar yaşamı boyunca. İnsanı denize çeken şey de bu duygu mudur,bilinmez.

Oysa iki yalnız bir araya geldiğinde yalnızlık biteceğine çoğalır... Sudaki halkalar gibi.

Gökyüzü nerde biter,deniz nerede başlar anlamazsınız kıyıdan bakınca. O mavi yalnızlığın koynuna daha çok "Kendimiz" olmak için gideriz.
Tüm gizlerimizden soyunup, içimizdeki çocuğun masumiyeti ile kalıveririz.
Hırsımız, öfkemiz, yalanlarımız, korkularımız üzerimizden çıkardığımız giysilerle birlikte kıyıda çakıllar üzerine kalmıştır.

Sait Faik için de deniz her zaman bir kaçış ve sığınacak bir liman olmuştur. Yalnızlığını, yazma isteğini ardında bırakarak bazen bir balıkçı teknesiyle ama çoğu kez kendi gibi yalnız bir balıkçı ile birlikte .

Aslında kaçtığı, unutmak istediği yaklaşan ölümüdür...Kendine bile itiraf edemediği.
Bazen bir martının, bazen bir dülger balığının gözünde gördüğü ölümü.

Karaciğerinin onu bir gün apansız yarı yolda bırakacağını bilir. Öykü kahramanlarından biri gibi haritada bulduğu hayali bir adaya sığınarak,"Yeniden damla damla, dakikaları duya duya, sıkıla patlaya, rüzgarı,denizi, ağı seve seve ölümü bekler." **

Hep yalnız, hep mutsuz, hep biraz eksiktir Sait Faik...Belki de bu yüzdendir öykülerinin bunca güzel oluşu. Yüreği hep avuçlarının içindedir... Kimse almak mı istememiştir, yoksa o mu kıyıp da kimseciklere verememiştir, bilinmez.

Bilinen o ki, Adalardan esen rüzgar mimoza tozları taşır bu mevsimde. Ama Burgaz"dan gelen rüzgarda Sait Faik vardır. Gözlerindeki hüzünde bir ada yalnızlığı ve ince, derin bir sızı gibi bir ölüm sessizliği...


* Kalinikhta / Az Şekerli
** Haritada Bir Nokta / Son Kuşlar