Sakalla bıyık arası

Yeni yıla girerken bir yazı yazmış ve bir sürüde temennide bulunmuştum. Okuyanlar varsa bilirler. Her yeni yıl soru işaretleriyle, geliyor. 2007 de soru işaretleriyle geldi.

“Acabalara” takıldık kurduğumuz cümleleri “İnşallahlar” la bitirdik...

Farkında mısınız bilmem ama iki bin yedinin üzerindeki sis perdesi kalkmaya, “yıl” yeniliğini göstermeye başladı. E “gelen gideni aratır” demiyor muyuz biz? Eskilerin tabiriyle, “şapka düştü kel göründü”... Yeni yılda kendini daha ocak ayında belli etti.

Sabah umutla, neşeyle başladığınız güne limon sıkmak için, gazeteleri okumanız yeterli... Rahmetli Cem Karaca’nın bir şarksı var, gündem o şarkının nakaratı gibi. “Hep Kahır, Hep kahır, Hep Kahır”

İnsan gazetelere de kızamıyor. Arayıp çıkışsanız, “güzel şeyler oluyor da biz mi yazmıyoruz” diyecekler. Peki, neden güzel şeyler olmuyor? Siz nerden bileceksiniz öyle değil mi? Biz nerden bilelim!

Kafamız öylesine başka şeylerle dolu ki! Cevabını bilmediğimiz o kadar çok soru, neden olduğunu anlayamadığımız o kadar çok olay var ki.

Soru işaretlerine saplanıp kalıyor, kimin “doğrucu” kimin “yalancı” olduğuna karar veremiyoruz.

İşin aslı doğrucularda, yalancılarda pek ilgilendirmiyor bizi. Onları yalnızca atasözlerinde hatırlamak yeterli oluyor; “Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar” “ Yalancının mumu yatsıya kadar yanar”

Doğrumu söyleyelim, yalan mı söyleyelim diye bocalarken Allah’tan başka bir atasözü yetişiyor imdadımıza da rahatlıyoruz..

“Aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık”

Yani, sakalla, bıyık arasında yaşayıp gidiyoruz...