Sakarya Anekdot'u

Balık tutmak için Sakarya nehrine gitmeye karar verdiğimiz de kerat vakti girmiş, gün ışımaya başlamıştı. Sakari’ ye geldiğimizde avlanma yasağı olduğunu öğrendik. Balık, helva, çay keyfini Sakarya nehrine atarken elimdeki tavuk buduyla Sakarya’ nın akışına bırakmıştım kendimi. Öyle coşkun ve deli akıyordu ki bir an sanki kıyıda ki kayanın üzerinde olmama rağmen, elleriyle uzanıp beni içine çekecekmiş gibi geldi ve ürktüm.

Neşeyle geldiğimiz bu yer de nedense ölümün o sessiz kokusu sarmaladı bilincimi. Ölümle aramda gizli bir muhabbet vardır benim, korkmam ondan, sıkça düşündüğüm ve hayal ettiğim bir dostun özlemidir, babam kokar…hatta zaman zaman ölmek isterim sessizce. Ama o gün o nehre atlamak korkuttu beni, en fazla 3-5 dk çırpınırsın belki o kadar bile değil; yüreğim buz kesti, öyle bir ölüm korkutucu geldi. O kadar ilginç ki: Yaşamla- ölüm arasın da incecik bir çizgi gibiydi Sakarya. Tıpkı; içimdeki yaşam ve ölüm gibi. İnsan’ın bir yanı alabildiğine yaşam, alabildiğine bağlılık hayat’a, oysa; bir yanı ölüm, sessiz ve sakin bekleyen. Bu mutavassıt dünya sınırları içerisinde yolları sürekli kesişen belki de biri birine aşık sevgililer, yaşam ve ölüm; kim bilsin? Face denen o yer tespit edici de bir kaç resim paylaştım bir de aklıma düşüveren bir mısra:

Bir yanım suskun durur, bir yanım da Sakarya

Sakaryam gürül gürül, içim de ölüm yürür

İşte bu gün hissettiklerim tam da buydu, yaşam Sakarya gibi gürül gürül akıp giderken, içim de yürüyen ölüm suskun, yaşamla yollarının kesişeceği anı beklemekte. Yaşam ve ölümün birlikte aktığı anları hisseder manzur bakışlarda ki o sessiz ifade… Tıpkı bir kurbanın gözlerindeki korkunun şekillenerek önünüz de durması gibi. O korkunun adı terk etme, o korkunun adı terk edilme…Terk-i dünya… Kim bilsin? Belki de o gün bu gündür…