Sakın kapatma kapıyı

SELİM'DEN ESMA'YA

Seni görmek istiyordum o yüzden geldim Esma… Dur kapatma kapıyı… Sakın kapatma…Gelişim ürkütmesin seni… Kötü bir niyetim yok inan… Kolay olmadı buraya gelmeye karar vermek.. ma ondan daha zor bir şey vardı ki… Sana aşık olduğumu kabullenmem.. Bu yüzdendi geceler boyu süren uykusuzluğum… Bu yüzdendi müştemelata seni görmeye gelmem Suzan Abla’yı bahane edip de… Ve sonra uyuyup kalmam Ozan’ın kanepesinde… Senin yanımda olduğunu bilmek sağlamıştı uykuya dalmamı…Sanki varlığın kucaklamıştı beni… Göğsünün sıcaklığında uyutmuştun beni…Ninniler söylemiş, saçlarımı okşamıştın…

Şaşırmıştım uyanınca…Ne yapmıştım ben… Hiç olmayacak bir zamanda, hiç olmayacak bir anda uyuyakalmıştım alakasız bir yerde… Kendimden geçmiştim adeta… Tamamen bırakmıştım kendimi senin kollarına… Yıllar var ki böyle bırakıvermemiştim kendimi… Ket koymuştum hep, duvarlar örmüştüm…Oysa senin karşında çırılçıplaktım… Olabildiğince şeffaf… O heybetli Selim Arhan gitmişti de yerine arka bahçede bir kuş tüyünün ardından koşturan o savunmasız çocuk gelivermişti…

Gözlerimi senin gülen yüzünle açmak ne güzel bir duyguymuş meğer, yıllardır beklediğim bu ışıldayan bir çift gözmüş demek… Beni yanağımdan olsun öperek günaydın sevgilim deyişini hayal ettiğimi nereden bileceksin o an… Ben bile hayretle içimde yeşeren filizin büyümesine tanık oluyordum sadece… İçimde büyüyen devası bir aşktı… Kalbim yıllar sonra ilk defa sana açmıştı kilidini… Gir içeri ve hiç çıkma bir daha diye…

Yediğim yemeklerin en güzeliydi o akşam yemeği… İlk defa seninle beni aile olarak hissettiğim o masa… Sıcacık sohbetler… İçine sevgi katılarak pişirilmiş yemekler… Sanki ilk defa yiyordum böylesi lezzetli yemekleri, böylesine bir iştahla…Oysa kendimi bildim bileli Suzan Abla’nın yemeklerini yiyorum ben…

Ama bu akşam bir başka… Öyle hafif, öyle tatlı ki lokmalar… Ah hiç bitmese bu akşam…Öyle uzun çiğniyorum ki lokmaları.. Elimden geldiğince uzatmaya çalışıyorum bu yemeği.. Kalkıp gitmek gelmiyor içimden bu sofradan… Kalkıp gidersem burada kalacaksın, biliyorum… Ve ben bir daha nasıl bir mazeret bulup bu kadar yakınında olabileceğim senin… Burnumda tüteceksin yine… Uyuyabilsem rüyalarıma gireceksin belki ama ne uyku kaldı ben de ne de sabır……

Suskunsun sevdiğim… Hiç konuşmadın, neden… Sadece dinledin… Geldiğime sevinmedin mi yoksa… Gözlerim seni ne kadar çok aradı gece boyunca …Hani belki aklına eserde, ya da ne bileyim işte seni görmek isteyeceğimi, bekleyeceğimi anlarsın da bahçede gezinirsin diye…Gelmedin…

Bekledim sabaha kadar… Sabah olunca çıkacaktın evden bir şekilde… İşte o zaman seni görebilecektim yeniden.. Belki kot montun olacaktı kot pantolonunun üzerinde… Saçlarındaki sabun kokusunu getirecekti bana rüzgar tembihim üzerine… Beyaz kaşkolunu savuracaktın bana doğru.. Beni fark etmeden geçecektin yanımdan.. Ama geçecektin ya nihayetinde görmemene de razıydım…. Ama açılan kapılarda bitti umudum… Kaçırmış mıydım seni… Mümkün değildi ki bu .. Bir an olsun ayırmamıştım gözlerimi kapıdan… Sen yoktun… Dayanamadım daha fazla… Çaldım kapıyı… Ve öğrendim ki Ağva’dasın…. İçimde tarif edemeyeceğim bir duygu oluştu… Kıskançlık mı…Sahiplenme mi… Seni kaybetmek mi… Hiç düşünmeden bindim arabama ve bastım gaza.. Değil Ağva, Fizan’a bile gitsen gelirdim peşinden…

Bakma öyle tereddütler içinde gözlerime.. Bir umut ver gözlerime… Susma, konuş, bir şeyler söyle… O geceyi ben de, ben de unutamadım de..Sarıl boynuma…Seviyorum ben de, de… Dizme kelimeleri boğazıma birer birer… Korkma itiraf etmekten sevgini… Sen de bırak kendini benim kollarıma…Hadi dünyanın en mutlu adamı et beni… Seni görmek istiyordum iyi ki geldin de…Kapama kapıyı, sakın kapama.