Sakın korkma cesaret çok yakınında

Uzun zaman olmadı sanal rüyadan çıkalı, hayatımın bir döneminde pes edip depresyon ilaçları kullanmak zorunda kaldım. Oysaki onlara karşı ne çok tepkiliydim, hayatım tamamen kontrolden çıkmıştı sakin düşünemiyor konuşamıyor ve yaşayamıyordum. Dumura uğramıştım beynim düşünme yeteneğini kaybetmişti istediği sadece kaçmak ve maruz kaldığı haksızlığa bir son vermekten başka hiçbir şey düşünemez olmuştu. Kes artık kendine acımayı diyen sesler çoğalmış intikam çanları çalmaya başlamıştı, ya vurup dağıtacak ya da durup hayatı kendi hayatımı yaşayacaktım. Tam bu sırada yetişti bu ilaçlar, bir psikolağa gidip kendimin hasta olduğunu tescillettim önce sonra da onun değil kendi seçtiğim ilaçları almak için cebelleştim doktorla tabiki devlet hastahanesinde on dakikalık bir muayene kısıtlamasının ardından doğal sonuç olarak kovuldum. Neyseki benden baya bir ileride raporlu bir arkadaşımı aradım ver canım bana kullandığın ilaçların isimlerini dedim, sevindi tabiki onun beni teşhis etmesi doktordan daha hızlı olmuştu eee ne derler deli deliyi dakkada bulur. Gittim bir eczaneye aldım ve kullanmaya başladım aaaa bir de sonuç alıyordum elbette, oh oh ne güzel şeker gibi olmuşsun diyenler mi dersin aferin bak sonunda doğruyu buldun diyenler mi, kanatsız melek ilan edenler bile oldu. Baktım ki herkes mutlu vay be dedim sen neymişsin be ilaç, altı ay kullandıktan sonra veda edeyim dedim birden bırakınca tekrar eski halime döndüm bu seferde ben korktum, geri başladım ve yavaş yavaş bıraktım. Sanal rüyam bitti şimdi, hayatımda bakış açımı değiştirdi demeliyim, ne çok fazla yanlış yaptığımı görmek zorundayım ve şimdi altı aylık bu rüyanın yorumunu yapıyorum kimse bilmedi benim ilaç kullandığımı. Belki de kolay olanı değil de zor olanı seçtim hayatım boyunca, kendime bakmalıydım sadece kendime boşuna uğraşmışım onca insanla, boşuna çekmişim ve boşuna çektirmişim erken mi geç mi anladım şimdilik böyle bir karar vermek yanlış olur. Kaliteli yaşam nedir sizce?