Sakın özür dilemeyin

Ben anneyim ve haykırıyorum; dünyanın her yerinde ölen askerler için, terörden ölen insanlar için, töre cinayetlerinden ölen kızlarımız için, tacize uğrayan tüm çocuklar için içim acıyor. Onların annelerinin acısını yüreğimin tam ortasında duyumsuyorum.

Milliyet Gazetesinde okuduğum bu haber annenin dünyanın tüm ülkelerinde aynı duyguları paylaştığını gördüm.

“Kaliforniya Senatörü Barbara Boxer, Rice'ın Başkan Bush'un Irak'a 21 bin yeni asker gönderilmesiyle ilgili yeni planını savunan sözleri üzerine, Rice'ın anne olmadığını ima ederek, "Planı destekliyorsunuz, çünkü nasıl olsa ailesel ve kişisel bir bedel ödemeyeceksiniz" dedi. (Milliyet Gazetesi 14.01.2007)

Senatör Boxer yanlış mı söylemiş. Başkalarının çıkarları uğruna neden onları hiç tanımayan anneler, babalar ve çocuklar bedel ödesin. Rice nereden alıyor bunca cesareti de başkalarının çocuklarını ölmeye gönderiyor. Özür dilemeyin senatör Boxer. Eğer özür dilerseniz kendi ailenize karşı sorumluluklarınızı yerine getirmemiş olursunuz. Çocukları Irakta ölen anneler seni asla affetmez.
”Hiç evlenmeyen ve çocuğu olmayan Rice, ABD'nin en ünlü bekâr kadınlarından biri.

Washington Post'un haberine göre, "Bedeli kim ödeyecek?" diye soran Barbara Boxer, sözlerini, "Ben de kişisel bir bedel ödemeyeceğim. Çocuklarım askere gitmek için çok yaşlı. Torunlarım ise çok küçük. Onlar bedel ödemeyecek. Peki, bedeli kim ödeyecek? Askerler ve onların aileleri" diye sürdürdü. Bu hücuma şaşıran Rice, Senatöre, "Siz anne olduğunuz için mi daha doğru kararlar verdiğinizi sanıyorsunuz" dedi.

Rice'a karşı bu sözleri yüzünden tepki toplayan Senatör Boxer, oturumdan sonra yaptığı açıklamada, "Komitede doğruları dile getirdim. Ne Rice ne de ben Irak'ta savaşın tırmandırılması karşısında ailelerimizden herhangi bir bedel ödeyeceğiz" diyerek kendini savundu. Buna rağmen Cumhuriyetçi Parti yanlısı bazı gazeteler, Senatör Boxer'ı hiç vakit geçirmeden Rice'tan özür dilemeye davet etti. (Milliyet Gazetesi 14.01.2007”

Hanımefendi lütfen özür dilemeyin. Eğer özür dilerseniz annelerin yüreğini acıtırsınız. Amerikalı, Irak’lı ve çocukları savaşta ölen tüm annelerin…

Öyle zor ki, o fidanları büyütmek…

Bir de bir gün bakıyorsunuz, televizyonda, gazetelerde bir haber, çaresizliğin haberi…

Filistin’de, Irakta, Amerika’da, Türkiye’de, Afganistan’da ve dünyanın birçok yerinde penceresinde çiçekler olan evlerden yükselen sesler aynı yüreklerin sesleri, sevginin sesleri değil midir?

Lütfen özür dilemeyin senatör Boxer, yüreklerden yükselen çığlıklara kulak verin.

Dünyanın bütün anneleri birleşelim savaşa karşı, teröre karşı, töre cinayetlerine karşı, çocuklarımızı zehirleyen uyuşturucu tacirlerine karşı, çocuklarımızı cinsel olarak sömürenlere karşı…

Çocuklarımıza güneşin doğuşunu gösterelim.

Kuşların seslerini dinletelim.

Rüzgârda sallanan ağaçların dalların dansını izlettirelim.

Ve birlikte güneşin tekrar doğmak üzere batışını seyredelim.

Denizi, gökyüzünü, kar yağışını, yağmurun çatıda çıkardığı sesi, doğanın sesi ile ritmini içinde duyumsamasını öğretelim.

Bir kurtçuktan kelebeğin nasıl oluştuğunu görsünler.

Elmanın dalından neden yere düştüğünü, kuşların nasıl uçtuğunu, balıkların nasıl yüzdüğünü, dünyanın güneşin etrafında nasıl döndüğünü ve gökkuşağının yedi rengini fark etsinler, düşünsünler.

Sakın senatör Boxer, Rice’ten özür dilemeyin. Bir anne olarak ben kendi hesabıma sizi asla affetmem…

Onlar bizim en nadide çiçeklerimiz, sularını verelim, güneş ışığından yararlanmasını sağlayalı, vitaminlerini eksik etmeyelim, sevgimizi esirgeyelim…