Sakıncalı piyade

Ellerin dert görmesin Uğur Mumcu! “Sakıncalı Piyade”yi yazdığın için, eline sağlık, ağzına sağlık, canına sağlık... Kendi yazdıklarıma gülemem. Ama senin yazdıklarını gülerek okudum. “Acı acı gülmek” deyimi vardır ya, acı acı güldüm.

Aziz Nesin, Uğur Mumcu’nun Sakıncalı Piyade kitabına yazdığı “Yaşamın gerçeği uydurmanın sınırlarını aşıyor” başlıklı önsöze böyle başlamış.

Sakıncalı Piyade kitabının Mart 1978’de çıkan 15. basımı, kitabı aldığım gün “10-5-1978 Ankara” yazmışım.

Uğur Mumcu'yu Yeni Ortam'da anımsıyorum, daha liseli bir öğrenciyim.

Uğur Mumcu'yu Cumhuriyet'te görüyorum, üniversitede öğrenciyim.

Uğur Mumcu’yu ODTÜ’de Mimarlık amfisinde görüyorum. Tıklım tıklım dolu amfide Bahriye Üçok’la aynı masanın başında olduğu günü düşünüyorum. Bahriye Üçok’un cenaze töreninde o en önde yürüyor, biz ardından yürüyoruz.

Uğur Mumcu’yu Maltepe Camisinden inen yokuşta elinde Muammer Aksoy’un fotoğrafıyla yürürken görüyorum. O önde yürüyor, biz ardında yürüyoruz.

Cumhuriyet’te istemeyen birşeyler olduğunda Milliyet’e gidişini ve gün geldiğinde gazetesine dönüşünü anımsıyorum. O gidiyor biz gidiyoruz, o dönüyor biz dönüyoruz.

24 Ocak 1993 Pazar gününü düşünüyorum, televizyondan gelen kötü haberi duyduğumda yandaki koltukta duran Cumhuriyet gazetesine bakıyorum..

27 Ocak 1993 günü, o yağmurlu Ankara gününde Maltepe Camisinden inen yokuşta Uğur Mumcu’yu düşünüyorum, sanki elinde Muammer Aksoy’un fotoğrafıyla yürüyor. O bayrağımızın altında ilerliyor, üzerinde çiçekler, biz ardından yürüyoruz.

Sonraki 24 Ocaklarda Uğur Mumcu’yu düşünüyorum, Karlı sokakta, Uğur Mumcu’nun sokağında, yanan mumlara bakıp, dökülen karların altında “o hep haklıydı” diyorum.

Uğur Mumcu hep haklıydı.