Saklandım

En son ne zaman kendin oldun? En son ne zaman kendin için bir şeyler yaptın? En son ne zaman birilerine beğendirme çabası gütmedi yaptıkların? En son ne zaman birilerine kendini anlatmaya çalışmadın? En son ne zaman 'boşver beni böyle sevsinler' dedin? En son ne zaman seni böyle kabul ettiler? En son ne zaman kendin gibi gördüğün bir insanla susmadan saatlerce sohbet ettin? Kim seni engellemedi, kim seni susturmadı, kim sana bir şeyleri emretmedi, kim istediğini yapman için sana olanakları sundu?

Olmadım, ben kendimi bulamadım. Değerlerim yok oldu, oluyor. Kendimi kaybediyorum. 'Asla'larım yok olup gidiyor, cümlelerim önemsenmiyor. Kendime verdiğim değeri kaybediyorum. Ben yok oluyorum. Eziyorum kendimi, iyi olmaya çalıştığım insanlarla konuşurken dalgasını geçiyorum benliğimin. Sevdiğim şeyleri unutuyorum, bir insanı hayatımın anlamı yapıp kapatıyorum gözlerimi. Sevmiyorum dünyayı, unutuyorum her şeyi, kapatıyorum kulaklarımı. Duymuyorum, görmüyorum diğerlerini. En önemlisi görmüyorum kendimi.

Seviyorum yaşamayı diyorum fakat kendimi yaşamıyorum. Koşuyorum, düşüyorum ama beni bulamıyorum. Bir gün boyunca hayata küsüyorum, ertesi gün 'iyi ki varım' diyorum. İnsanları siliyorum, bitiriyorum, ertesi gün bundan pişman oluyorum. Bir kaostayım, bakan, durduran yok. Herkes el sallıyor arkamdan. İyi gidiyormuşum gibi bir de destek alıyorum düşünce bataklığımda. Batıyorum, yok oluyorum. Benliğimi kaybediyorum. Düşüncelerimi, alışkanlıklarımı, masumluğumu kaybediyorum. Vücudum bile eskisi gibi olmama olanak sağlamıyor. Yorgun düşüyor. Bir insan beyninin ağrıdığını nasıl hisseder? Nasıl bir düşünce yoğunluğudur bu? Normal insanlardan binlerce fazlasını düşünüp, kafama takmam da neyin nesi? İçime alıyorum tüm dertleri ve sonrası savaş...

 Acı çekmek değil bu, mutluyum çoğu zaman, kendim olamamamın bir isyanı. Bir de  bu durumu görebilmenin verdiği bir çaresizlik var. Kendime hakim olamamamın verdiği bir güvensizlik. Bu yok ediyor beni, öldürüyor. Bitiriyor beni, yeni bir insan getiriyorum dünyaya, benden bambaşka, kendim yarattım onu. Benden eser yok.
Mutlu mu? Umarım...