Saksıdaki Bahar !

Bunaltan kış, soğuk ve gri hava yerini bir süre nispeten ılık ve güneşli havaya bırakınca tüm canlılar gibi gevşedim, neşelendim.

Enerjim yükseldi bir anda, bahar doldu içime, heyecanım arttı.

Güneş öyle güzel ısıtıyor, kuşlar öyle güzel cıvıldıyordu ki, değmeyin keyfime.

Birkaç gün de olsa bu yalancı baharın ve güneşin tadını doyasıya çıkarttım.

Öğlenleri aylak aylak sokaklarda dolaştım.

Bazen bir bankta oturup, yüzümü güneşe çevirip dakikalarca güneşin suratımı okşayışını ruhuma nakşettim.

Gittiğim kafelerde içeride oturmamakta inat ettim,

İlla ki bahçede açık havada oturmayı tercih ettim.

Evimin, iş yerimin pencerelerini, balkon kapılarını açık tuttum, içeriye mis gibi bahar dolsun ve o bahar yaşadığım mekânlardan, ruhumdan hiç çıkmasın istedim.

Ama....

Her güzel şeyin bir sonu varmış.

Üç beş günlük yalancı baharın bugün yerini kışa bırakmasıyla neşem kaçtı, moralim bozuldu, tadım kaçtı.

Dün akşam yoğun bir tipi ve kar yağışı altında iş yerimden evime dönerken, suratıma çarpan kar taneleri içimi yeniden kararttı.

Karamsarlık bir ok gibi çarptı kalbime, ruhuma.

Oysa cemreler çoktan düştü, Mart yarılandı, nerde kaldı bu bahar?

Sabah yine çok soğuktu hava, işe gelirken ellerim ve suratım gibi, ruhum da buz kesti.

İş yerine geldiğimde donmuş bedenimi ısıtmak için, mutfağa yöneldim kendime bir kahve aldım.

Yardımcı bayanın birkaç hafta önce diktiği bitkileri gördüm mutfak penceresinde.

Yanına gittim saksının.

Yanlış mı görüyordum?

Soğuğa, kışa, kara inat bu minnacık bitki, çiçek açmıştı.

İşte o an yine yeniden heyecanlandım, neşelendim.

Kara, soğuğa ve kışa inat, adım adım yaklaşan baharın ayak izlerini saksıda gördüm.

Gel ey güzel bahar, çok ama çok özledi ruhlarımız seni.