Saksıdaki çiçek

Bakar, büyütürsün, üzerine titrer, daha da iyi olmasını istersin. Emek harcar, gözünün nuru yapar, onu gözünde yüce kılarsın. Onunla güler, onunla mutlu olur, onunla ağlarsın. Kendini ona adarsın. Peki insanı insan yapan değerlere karşı böyle bir yaklaşımı neden sergilemekte zorlanıyoruz? İnsanın içindeki, kendisi dışındaki insanlara duyduğu sevgi de bir çiçek gibidir. Onun büyümesini sağlayan su ise sevgiye benzer diğer niteliklerdir. Bir gün özveri katarsın içine, diğer bir gün ise hoşgörü. Azıcık nefretin karanlığında kalıp yaprakları solmaya başladığı zaman da onu hemen oradan alır anlayışın aydınlattığı bir başka köşeye koyuverirsin. Zaman ister, çaba ister onu büyütmek. Ama serpilip, dallanıp budaklandığında sana baldan tatlı meyveler verir. Onun meyvelerini yersin ve herşey anlam kazanır. Bu çiçeği büyütmek için bir başkasına ihtiyaç duyarım. Bir başkasına karşı yaklaşımıma ekersem saksıda duran, sevgi denilen o çiçeği, orada büyür ve gelişir. Kendim için döktüğüm yaşları gözlerimden silip diğerine bakmalıyım. Ancak o zaman bir diğerinin gözlerindeki yaşların sebebinin ben olduğumu görebilirim.