Salıncaktan düşürdüğüm kayıp şiir...

"Saf şiir diye bir şey yoktur,

bütün şiirler mürekkeple yazılır..." Can YÜCEL...

Sorgulamanın son iğne deliği bu, saf hayat diye birşey varmıdır...Pencere önünde 10'lu yaşlarıma ait fotoğrafın sararmışlığını görünce kendime sorduğum sorudan yazıya uzanan aralıktayım...

Aralık kalmış bir aşk...
Kapısı kapatılmamış mavi bir hiss...

Güneş elimdeki aydınlık topaç,
çevirdikçe hayat oyunu gece-gündüz...

Emekçinin ekmeği,
kursağındaki helal nefes...

Çocukluğumun dört tekerli bisikleti,
hayata dört ayak üstüne düşmeme sebep,

İlk erkekliğimin teslim töreni,
hala bir karnaval hatırası soytarının teninde...

Bakkal osmandan çaldığım içinden annemin kötekli manisi çıkan sakız,
yaşamı devşirdiğim aşk yorgunu kelimeler şimdi ağzımda...

Bu sabah doğan bu yedi renk güneş,
gözümün uçan balonu...

Beni evden kovan bu sıkıntı,
meğersem yasemen kokan baharın ilk öpücüğüymüş burnumda...

ruhum yüreğimin salıncağında sallanan haylaz...
hatırladığım en saf anlarım, salıncaklarım...