Salt acı

En mutlu olduğumuz zamanlar, sonradan nasıl olup da en büyük acılarımız haline gelebiliyor?

Mutluluktan kaybolduğumuz tüm anların toplamı, içimizde ki en büyük acıların tarifi gibi adeta. Tatmasak, bilmesek o mutluluğu elimizden alındığında bu kadar yaralar açmayacak belki de ruhumuzda.

Mutluluk andan tüm zamanlara yayılabilen bir duygu değil. Anda kalan anı anlamlandıran, taçlandıran, uçuran ve sihirli bir toz gibi ‘püüf’ elimizden uçup giden…

Mutluluk nasıl yayılır andan tüm zamanlara, bir yolu var mı bunun?

Her anın sihri başka mıdır?

Ve sanırım böyle anda kaldığından, yayamadığımızdan tüm zamanlarımıza eşsiz bir tat bırakıyor ruhumuzda.

Acı öyle değil oysa. Bir andan tüm zamanlara yayılan, kanırtan, nefessiz bırakabilen bir his olarak tüm hücreni kaplayarak, bedensel, zihinsel bir felç olma durumuyla öylece bırakıyor hayatın ortasına. Yaralar açıyor ruhunda onarılması güç. Başka bir anın mutluluğu geçirmiyor bu acıyı, kapanmıyor yara. Her mutlu an tuz basıyor açık yarana. Geçmiyor, hafifliyor belki bazen ama kalıyor. Tüm bedenini saran bir örtü oluyor, bir kalkan gibi adeta, her şeyden sakınan, koruyan türden.

Ve bu kalkan ayrıştırıyor hayattan, diğer insanlardan, yabancılaştırıyor zamanla. Ruhsal bir iç çöküş olup kimsenin dokunmasına, girmesine izin vermiyor. Yıkılmıyor, yırtılmıyor, hiçbir açık vermeden nefessiz bırakıyor ruhunu kendi bedenin içinde, kendine yabancı halde.

Anlık gelen, hücrelerinden yayılan mutluluk, akamıyor dışarıya, saramıyor bedenini, ruhunu.

Çok eskide kalmış, korunaksız, savunmasız ruhun, aldığı yaraların izlerini kendi acısıyla sarmaya çalışıp, önce kendi bedenini tahrip ediyor ve sonra derin bir karanlığın içinde lime lime ediyor tüm hislerini…

Aydınlık; belki yakında belki de asla…