Samanyolu

Samanyolu filmini bilirmisiniz. Bir çoğunuz bilir. Çok güzel ve hafızalard kalan bir filimdir. Beni en etkileyen olay sevenlerin bir inat uğruna birbirlerini üzmesi ve farklı insanlarla beraber olmalarıydı.

Hayatta hiç istemediğim bir şey sevdiğini söyleyememek ya da sevdiği halde ondan uzak durmak. Niye olur böyle şeyler bilemiyorum. Şunu deseniz anlarım. Kız istemiyor arkadaşım ozaman tamam. Ama eğer seviyorsam ve onun aşkıyla yanıyorsam ne yapar eder ondan ayrılmam. Kalbim buna müsade etmez. Ruhum elvermez.

Sevmek bu kadar zor ve yolları bu kadar virajlı ve dikenlimidir. Sevmek bu kadar acımıdır. Yüreğinin yangıları insanı yakarken birde aşkın acılarını tatmak olmamalı. Sevdiğine bile insan zor söylerken kendini ona kabul ettirmişken bunları yaşaması neden. Aşkın meyvası dururken acları revamıdır.

İnsanlar anlamıyor zaten seveni ya da sevileni. Yüzkere bin kere desen de duymamazlıktan görmemezlikten geliyor seni. Aşkından yansan da yananı söndürmek yerine benzin döküyorlar daha iyi yansın diye. Sevda yangını bu insanı kavurken buzullar erir. Dokunanı yakar dokunmayan ise acısını anlar.

İşte diyorum ben bunu yapamam. Sevdamı bırakmam. Gerekirse aşkımı gömmem gömemem. Varlığını unutmak istemem. Çünkü artık onunla varımdır. Ya da yokumdur. Sevdayı tek yaşamam. Eğer gerçekten istemiyorsa o zaman sevda sevda değildir. İşte aşkın olmadığı yerine sadece hayranlığın kaldığı noktadır. Sevda o zaman gömülür yerine sadece bir kuru sevgi ve hayranlık kalır. Uzaktan seyredersin. İlgiyle izlersin.

Samanyolunda kaybolmamak dileğiyle...