Samimiyet

İsrail haftalardır Filistin’i, Filistin üzerinden dünya halklarını bombalıyor. Filistin’lilerin üzerine düşen her fosfor bombası insanlığımızı kör ediyor, vicdanlarımızı yakıyor.

İlk tepkimiz ağlamak oluyor. Sonra sokaklara çıkıyoruz. Gösteriler düzenliyoruz. Slogan atıyoruz. Bağırıyoruz. Düdük çalıyoruz. Ses veriyoruz. Bizimle aynı anda tüm dünya ayağa kalkıyor. Yanan yakılan insanlık soskalara dökülüyor.

Ancak ters giden bir şeyler var, anlayamadığımız.

Bir ülke nasıl olurda tek başına, tüm dünyanın tepkisine, sokaklara dökülmesine rağmen bu katliamı sürdürebilir?

Bu cesareti nereden alır?

Bir halk bir başka ülkede yaşanan insanlık dışı bir katliama tepki gösterirken neden sokaklara dökülüp slogan atar?

Bu durumda bir halk sokaklara iki amaç için çıkar. (Yada en azından ben öyle anlıyorum.)

Birincisi kendi insanlarına ve kamuyouna “Bu katliama sessiz kalmamalıyız. Tepki göstermeliyiz.” Der. Derki eylemler dalga dalga büyüsün ve tüm ülkeyi sarsın. Bu istek halk içinde karşılığını bulmuş ve sokaklar yeterince duyarlı hale gelmiştir. Bu gün sokakta kime sorarsanız sorun. “İsrail katildir.” Der.

İkinci amaç ise kendi hükümetine, devletine mesaj vermektir. Derki “Ben bu katliama duyarsız kalamam. Ben insanım. İnsanların katledilmememesi için bir şeyler yap. Bir şeyler yap. Acilen bir şeyler yap.”

Daha katliamın başladığı saatlerde başbakan adeta kükremiş ve diplomasi trafiği başlatmışken acaba dedik, İsrail’i bu katliamdan vaz geçirmek için bir adım mı atılıyor?

Sonra bu trafikten bir şey çıkmayacağı ölümlerin bini aşması ile anlaşıldı.

Umut çok uzaklardan yeşerdi aniden. Birde baktık Venezuela Devlet Başkanı Hugo Chavez İsrail büyük elçisini ülkeden kovuvermiş. Ondan öncede kendi ülkesindeki musevi cemaatinden katliamı kınamalarını istemişti.

Şu ana kadar İsrail’e bu düzeyde tepki gösteren başka ülke oldumu bilmiyorum ama şöyle bir düşünelim. Bu tür tavır gösteren ülkelerin onlarla yirmilerle ifade edildiğini.

O zaman bu kadar kolay olurmuydu İsrail için bu katliamı sürdürmek?

Şimdi gelelim bize. Her fırsatta yüksek perdeden İsrail’i kınayan hükümete. Acaba Filistin üzerine fosfor bombalarını atan uçakların pilotları nerede eğitim görüyorlar? Konya. Evet yanlış yazmadım kenya değil Konya.

İsrail’le Türkiye arasında imzalanan askeri anlaşmalar, milyar dolarlık askeri ihaleler. ABD, İsrail, Türkiye ortak tatbikatları.

Tüm bunlar konu edilince Başbakan “Bakkal dükkanı işletmiyoruz.” Diyor.

İyi de İsrail’de Filistin halkı ile kovboyculuk oynamıyor. Katliam yapıyor. Canlı yaynında bir doktor katledilen ailesini anlatırken feryad ediyor. BM okulları bombalanıyor. Çocuklar fosforla yakılıyor.

İnsan olan ezilenin yanında olmak zorundadır.

Katliama seyirci kalan, katliama ortaktır.

Öyle de oldu. Sessiz kalmadık. Gösteri yaptık. Slogan attık. Düdük çaldık. Ses verdik.

Tüm dünya canlı yayınlarda Filistin halkının üzerine yağan fosfor bombalarını televizyondan seyrederken kimi ülkeler ayağa kalktı.

Halklar protesto gösterileri yaptılar.

Neden?

Kendi ülkesinin Filistinde yaşanan katliama karşı çıkması için.

Yoksa, Türkiye’de sokağa çıkanları İsrail’in duyup bir şey yapmasını beklemiyoruz.

Eğer bakkal dükkanı işletmiyorsanız, eğer halkınızın sesine kulak vermek gerektiğini düşünüyorsanız işe İsrail Büyük elçisini kovarak başlayabilirsiniz.

Diyelim ki “Kardeşim senin ülkenin elçiye ihtiyacı yok. Yaptığınız katliam yeterince elçilik ediyor. Sana lüzum yok.”

Sonuç olarak şunu söyleyebiliriz:

Gazzede yaşananlar konusunda samimi olan iki ülke var biri ABD diğeride Venezuela. ABD israil’e sonuna kadar destek olduğunu her fırsatta gösteriyor. Ben bu katliamın ortağıyım diyor.

Venezuelanın ne yaptığını yazmıştık yukarda, tekrara lüzum yok.

Şu aralar tek şeye ihtiyacımız var: Samimiyet.

Sağlıcakla…