Sana, bana, kendime

''Aşka tarif yazdıran bir alaturka hüzün, yüzün kıyıma vuran anne karnı huzur çocukluğumun sesi şimdi senden bana, zamanı sızdıran Elfida, ah Elfida'' ... 

Küçük bir çocuk besliyorum içimde, büyütemediğim. Sevinince şımaran, sevilince şımaran, sevince şımartan. Ne pamuk şekerlerin tadını ne de o eski zamanlardaki kara kızım diyen komşumuz Ali amcanın sattığı macunlarının tadını unutabiliyorum. Ne zaman büyürüm derken bir de bakıyorum ki yanımda, yönümdekileri büyütmeye başlamışım. Yaşadıkça öğrendiğimi farketmem uzun sürüyor. Can çıkar da huy çıkmaz derler ya benimki de o hesap .

Uyandığımda sabahları beynime oksijen daha fazla mı giriyor ne içimden biri  konuşmaya başlıyor. Bir çene ki sormayın gitsin dıdıdıdı oksijenimi tüketiyor. Valla ona uyup yazsam oooo sayfalar dolar minnacık beynim bu motor gibi çeneye nasıl dayansın bilmiyorum, aklımda kalanları yazıyorum işte.

Diyor ki, kimi sevsen ..... ......tövbe tövbeee denmez yok yazılmaz o diyorum amannn diyor sanki kimse bilmiyor peki diyorum bu kızın hakkından gelmek çok zor en iyisi pekiiii.. Haklısın kimi sevsem birşeyler oluyor mevsimler karışıyor da zaten sevmediğin üzmez ki, seni seven de üzmez bu denklemde gariplik var uğraşamayacağım uğraşamayacağım seninle deyip susuyorum.

Küçük Emrah'a bağlansam dertler benim çile benim hayat sizin olsun şarkısın söylerim yok olmadı deyip yine karışıyor. O zaman ahhh bu hayat çekilmezzz olsun. Susuyor... Dün yani 29/12/2014 saat 11.00 sularında acil yetiştirmem gereken işim olduğundan dışarıdaydIm. Koştur koştur yürüyorum, işimden 1 saat izin alabilmiştim. Ne zaman işim olsa hemen başka işler de çıkıyor. Aramayan bir bölge müdürüm kalmıştı. İşim bitti karşıya geçeceğim öyle dalmışım ki sola baktım sağa bakmayı unutmuşum, rüzgar gibi arabanın biri geçti. Allah dedim durmasam şimdi büyük ihtimal helvamı yiyordunuz. Tabii siz uzaktasınız yakınımdakiler yer sizde facebooktan resimleri, yazıları görürdünüz.O an çok hızlı düşünüyorsun. Bir an kendimi unutup sevenlerimin üzülmesine üzüldüm. Hayat kirpiklerin birbirine değmesi kadar anlık, bir o kadar da uzun.

İçimdeki ses durmuyor, şimdi diyor ki hatırlıyor musun ? Bir kadın vardı deniz kenarına oturmuş bacaklarını duvardan aşağıya salmıştı. Yetemiyorum diyerek ağlıyor hem de içten içe çığlıklar atıyordu. Etrafındakiler duymuyordu. Sonra kadının  telefonu çaldı konuşmaya başladı. Ne yapıyorsun, nasılsın diyen sese kadın ''iyiyim''...demişti. Karşısındaki inanmamış olacak ki yok yok sesin iyi gelmiyor diyordu. Biliyorum diyordu kadın, kendimi denize atacağım, bilirsin denizi çok severim ve hep beni ölünce denize atın derdim şimdi işte vakit o vakit çünkü yetemiyorum diye itiraftı bulunmuştu. Karşıdaki ses peki atmadan önce bir düşün sen öldün diyelim yetemiyorum dediğin çocuklarını düşün ne haldeler ? Kadın, ağlıyorlar, çok  yalnızlar  dedi. Uzaktaki ses gördün mü ? Çocuklarına madden yetememen önemli değil onların annelerinin yanında olmasına ihtiyaçları var sen de gidersen onlar yapayanlız ne yapacaklar ? Kadın o resmi gözlerinin önünde, yüreğinde canlandırdı. Hıçkırıklara boğuldu, haklısın dedi onları bu hayatta yalnız bırakamam, üzmeye hakkım yok. Karşısındaki ses haydi kalk evine git ! dedi.. Kadın gitti. Evet hatırladım dedim O  kadın anneydi, yalnızdı, çocukları için mücadele veriyor adeta çırpınıyordu.

Hayat bazen boğazına kılçığın taklması gibi, kimi zaman sigara içen birinin boğulan nefesinde ıghh ghh gibi garip sesler çıkarması, bazen diplerdeyim, depresyondayım, bir kedim bile yok demene rağmen yaşadığına şükretmektir. Velhasıl demek istediğim hayat çok bayat deriz ya aslında çok güzel. Hayatı boğan, taşıran yaşam şartları, kendi düşüncelerimiz ve anlamlandırdıklarımız. Eğer ki çok canm yanmışsa diyorum ki sen verdin bu fırsatı, sen anlamlar kattın. O anlamlar aslında senin, o sensin. Üzülüyor musun suçlusu sensin, seviniyor musun bu ödül senin.

Son seneler hayat öğretilerim arttı. Keşke onyedi yaşımdaki gibi kalsaydı düşüncelerim. Şimdi üzülme, kıyamam, dayanamam dediklerinde daha çok korkuyorum kesin üzüleceğim diyorum. En çok sevdiklerim en çok sevdiğim varlıklar canımı yakıyor da sonra sevmesen zaten yanmazsın ki diyorum. Ne yapsın diyor içimdeki ses sevmeyi seviyorsun hastasın, gülümsüyorum.

2013- Senesinde ben artık duygularımı kaybettim diyordum ki Kasım ayında arkadaşımın kayıbı ile günlerce gözlerimi, içimi susturamadım. Demek ki kaybetmemiştim sadece taş duvarlarım varmış. Yaşamak istediklerinin ertelenmemesi gerektiğini öğrendim. Ta ki 2014 ün Mart ayına kadar işte bu ayda ben gücümü, gülüşümü, neşemi kaybettim. Başarmak istediklerimi, yaptıklarımı BABAM için yaptığımı farkettim ve Onsuz kendimi ne kadar yalnız hissettiğimi. Ardında ilk kez keşkelerim oldu.. Ve şimdi sevdiklerimi kaybetme korkum.

Aileme, sevdiklerime daha sıkı bağlanmam gerektiğini, daha fazla vakit geçirmem gerektiğini , önceliklerimin sevdiklerim olduğunu öğrendim. Anladım ki ölmek için yaşıyoruz ve yaşadığımız günleri de en güzel şekli ile geçirmeliyiz. Bu yüzden gönlümden geldiğince seviyorsam seviyorum, özlüyorsam özlüyorum diyorum. İnsanın en büyük varlığı sevdikleri ve sevenleri gerisi boş.

Kısacası pek kısa olmadı ama olsun. Güzel yaşa güzel sev, karşındaki sevmese de sev, cennette cehennem de senin içinde. 

Kalbin dayanacak mı ? Dedi, elin elimde gözlerin gözlerimde başım göğsündeyken

Duracaksa dursun dedim

Kalbin dayanacak mı ? Dedi

Elllerin ellerimdeyse gözlerin gözlerimdeyse başım göğsündeyse

Yüreğin yüreğimdeyse

Sen bendeysen kalbim dursa ne çıkar dedim. v  

Dedim..

Böyle dedirten ve diyen aşklara, geçen seneden bu seneye devir, her anınız aşkla, sevgiy ile, güzel ve iyi insanlarla dolu dolu olsun..

 Aşka.. aşkla.. sevgiyle.. ama ne olursa olsun yalansız, dürüstçe, mertçe.