Sana!

Tam yirmi iki yıl önce bu saatlerde bizden ayrıldın. Ancak, asla, terk etmedin! Bıraktığın emanetlere ve öğütlere ne kadar sahip çıkarsam seni anmaya o kadar hakkım var saydım..

Ayan olsun sana, sonsuzlukta, Allah’ın esirgemesinde kal ve cennet mekanın olsun.

Ne kadar zor ve onurlu senin için ve sana yazmak..

Ne güzel de öğretmeye çalışırdın hayatı. İlk öğretmenim benim! Nice sabahı bulduk konuşarak…

Sen bana Atatürk’ü ve halkımı ve insanlığı sevdirdin.

Çocukluğuma yalnız sevgi değil saygı duyardın, gençliğimde, kendi yüreğini bastırıp, hatalarımı aramaktan çok, olumlu yanlarıma övgülerde bulundun.

Özgürce düşünebildim, özgürce konuşabildim seninle; en büyük hazinemiz olan düşüncelerimizi bölüştük, bin güçlükle getirdiğini bildiğim ekmeğe şükran duygusu içinde..

Denizlerden gelen demokrattın! Benim kahramanım! Alemdar’ım!

Beni can’ın kadar sevdiğini bilirdim; ben de seni öylesine çok sevdim ve saydım.

Ben, sevgini hak etmeye çalıştım, sen saygıyı fazlasıyla hak ederken…

İlk düşüncelerimi temellendiren o değerler uğrunda çok daha fazlasını yapmış olarak seslenebilmeyi isterdim sana.

Fırtınalar ve tuzaklı seyirde dümeni yine de elden bırakmadan ve söz verdiğimiz o doğru, tutarlı rotadan asla sapmadan, yol almaya çalışıyorum.

Unutulmayacaksın! Yaşayacaksın!