Sana gitme demeyeceğim!

“Sana gitme demeyeceğim/ Gene de sen bilirsin…” Ö. Asaf

Sana o gece ayrılırken böyle seslenmiştim hatırında mı? Şimdi sensiz ve sessiz bu şehirde dolaşıyorum tüm yalnızlığımla… Seninle ilk defa nerede konuşmuştuk? Zaman ve tarih kavramını yitirdiğim şu günlerde pek hatırlamıyorum. Seninle konuştukça ne çok ısınmıştık birbirimize. Dostluğun, arkadaşlığın ne çok ayırtına varmıştık. Aynı şeyleri düşünmekten, hayata aynı açıdan bakmanın lezzetini paylaşmıştık saatlerce… Bir akşam yaşamdan, yitip giden bizden çok şeyimizi alan aşklarımızdan, gelecekten ve şiirden konuşmuştuk sabahlara dek… Konuştukça ne çok benzemiştik birbirimize. Ne çok istiyorduk dostluğu, kardeşliği, yalınlığı değil mi?

Yaşamı güzelleştirmek için yaşadığımız yeryüzünü aşkın yüzü yapıncaya değin çalışacaktık öyle sözleşmiştik seninle. Yaşadığımız çağı sevgi kurtaracaktı ve her şey bir insanı sevmekle başlayacaktı değil mi?

Beraber dinlediğimiz, okuduğumuz ne çok şiir vardı. Bizi başkalarından farklı kılan, umutlu yürekli ve bir o kadar da hüzünlü şiirler. Hüzünlü olan her şey bize aitti sanki… Şairin dediği gibi “ Hüzün ki en çok yakışandır bize / ve en çok anladığımız” Bu dizeler ne çok uyuyordu bize değil mi?

Hüzün, hayatı anlamlandıran duyguların en keskini şarkılarda, romanlarda, türkülerde hep hüzün… “ Elde var hüzün”

Giderken hava soğuktu ve yağmur yağıyordu çok hafif. Sana kaybolana dek el salladım hiç yorulmadan. O gün hasta mıydın? Sesin ve duruşun çok cansızdı. Şen kahkahaların kenti ayağa kaldırmıyordu. Kendine iyi bak dostum. Yüreğim ve tüm iyi niyetlerim seninle beraber.

Güzel günlerde beraber olmak dileğiyle…

Hoşça bak zatına…

M.YÜCEL ÖZMEN