Sana ne !

Çoktan vazgeçtim herşeyden. Eşten dosttan, akrandan, yarenden yardan. Kalabalıklar arasında yapayalnızım. Çerçevede bir resim var hala siyah beyaz lakin ben miyim değil miyim seçemiyorum. Herşey boş. Yaşam irili, ufaklı kurtçuklar tarafından usul usul kemirilmiş. Es kaza biri gelse bir fiske vursa devriliverecek. Hiçbir şeyin garantisi yok, hiç birşeyin.

Uzun zaman oldu ki ben, ben de değilim. Nerede olduğumu sorma, ben de bilmiyorum. Ruh gibi dolaşıyorum ortalıklarda. Cam kırıkları gibi param parçayım. Aynalarla da yabancılaştım son günlerde. Yanından geçip gidiyor da bakmıyorum yüzüne dönüp. Belki suratıma karşı haykıracaklarından kaçıyorum. Evet, muhtemelen sebep bu. Aynalar, yalancı, bilmiyorsun. Sırf canımı acıtmak, damarıma basmak için gerçeğin ta kendisini vuracak dört bir yanıma durup durup ve gözlerimin içine sokacak. Ben hazır değilim kendi kendimle yüzleşmeye. Belki sonra ama şimdi değil.

Vakit geçiyor, bunu ben de biliyorum. Ömür dediğin ne ki? Bir doğum bir ölüm, iki dua arası. Can pazarı bir Dünya’da yaşam savaşı veren Âdemler ve Havvalar. Yok, birbirimizden farkımız. Hepimiz yarımız aslında. Bölük pörçük yaşadığımızı sandığımız hayat. Bir nefesin ucunda duruyor ya da sürüyor yaşam.

Karamsarım, kötümserim belki. Belki bıkmış, usanmışım. Bungunum. Istıraplar içinde can çekişiyorum. Sana ne!

Hayli zaman alabilir toparlanmam lakin belki bir gün affeder ve yeniden el sıkışır, ülfet olurum hayatla. O gün, işte kendimi bulduğum, parçalarımı toplayıp yapıştırdığım o gün sen de bil ki hiç birşey eskisi gibi olmayacak.

Farkın kalmayacak benim için kaldırımdan yürüyüp giden herhangi birinden.

26.06.2012