Sana Yer Yok!

Geceden kalma bir otobüs içinde...

Belki mesaiye kalındı.

Belki sevgiliyle buluşuldu.

Belki de bir akraba ziyaretinin tatlı sohbetinden bir türlü kalkılamadı.

Ya da efkâr vardı gece de...

Rakı sofralarında demlenip, anason kokusuyla binildi otobüse...

Kimi müzik dinledi,

Kimi karanlığa inat kitaplarla aydınlandı.

Demem o ki her koltukta bir hayat vardı.

Bir de koltuğa bile oturamayanlar...

Otobüse binişiyle şimdi tüm gözler onun üstündeydi.

Çünkü bir koku yayıldı onun binmesiyle...

Üstü başı kirliydi.

Ellerinde poşetler, içinde çöpten arta kalan yiyecekler...

Kimseyi rahatsız etmek istemedi.

Biliyordu istenmediğini...

Kapı kıyısında ayakta yolculuk etti.

Durağı gelince de hemen inip, karanlıklarda kaybolup gitti.

Evet, bu otobüste sana yer yoktu.

Sarhoşuna, ayyaşına,

Topuklu ayakkabıya, sarı saça,

Kırmızı ruja, kitaba, şiire,

Ah'lara vah'lara...

Yol boyu süren gürültülü telefon konuşmalarına,

Şuh kahkahalara,

Sigara kokan adamlara,

Sevgiliyle sarmaş dolaş olana,

Gülene ağlayana,

Herkese yer vardı.

Bir tek sana yoktu.

Kusura bakmayınız.

Parfümlerimiz, çantalarımız,

Güzel kıyafetlerimiz, gıcır ayakkabılarımız senden daha kıymetli,

Onlara bir insandan daha fazla değer vermeli...

Onları koyarız yan koltuğa,

Ama sen sakın ha sakın oturma.

Basit yaşar biraz yazar... Yazmayı seviyorum işte... Olay bundan ibaret... ..