Sanata Dokunmak – Abdül Süsler

Tatar Çölü’nü izledik.

Tiyatro’da olmanın heyecanını yaşadık ve asıl heyecanın oyun başladığında olacağını bilemedik.

Ne muhteşem duygulardı oyunu izlerken hissettiklerimiz.

Sanata dokundum demiş biri…

Hadi canım sende sanata nasıl dokundun?

Sanata dokunulur mu?

Dokunulurmuş.

Dokundum, duygulandım, ağladım ve alkışladım – Alkışladım.

Abdül Süsler’i alkışladım, arkadaşlarını alkışladım.

Başka bir alemden bu aleme alkışlar getirdi bizi.

Bastiani Kalesi’nden ayrılmak öyle kolay olmadı.

Giovanni Drogo’dan ayrılıp Abdül Süsler’le karşılaşmakta kolay değildi.

‘Tiyatro toplumsal yozlaşmayı engellemek için bir çaba sarfeder.’

Dün gece izlediğimiz oyunda çaba kelimesi az yer kaplamıştı.

Azlıkla çokluk yaratmak ancak dün izlediklerimizle sabitti.

Sahneleri küçüktü, büyük oyun için.

Oyunda kullanılan detaylar yoktu ne çıkar oyuncular vardı.

Sanatçılar vardı ve Abdül Süsler vardı.

Alkışlamak, aklın heyecanını ellerimize vurduğu coşkusunun neticesi değil midir? Dün akşam bana az geldi.

Tiyatro da ağlayanlar az olur.

Finalde salon ağlıyordu ve bunu başaran Abdül Süsler ve arkadaşlarıydı.

Ağlamak neden önemliydi?

Ağlamak duygunun yükseğindedir de ondan.

Oyun, beklemeyi anlatıyordu, umudu anlatıyordu.

Ne kadar garip.

Beklediği düşmandı, umudu zaferdi. Kahramanlık düşlerinin hayaliydi.

Zor olanı yapan sanatçılarımızı tebrik ediyorum.

Abdül Süsler’i yürekten kutluyorum.

Böyle bir dostum olduğu için, yüreğini sanata kaptırdığı için tebrik ediyorum.

Ustası Müşfik Kenter’den aldıkları için, sabrı, çalışması, başardığı için defalarca tekrar ve yeniden alkışlıyorum.

Biz dün gece sanata dokunduk…

Nazan Şara Şatana