Sanatın gizi

DÜNDE KALAN

 

İnsan, sevdalarını, coşkularını, özlemlerini, kaygılarını, beklentilerini sanatın gizinde dile getirdi hep. Ozanlar, yazarlar  -özellikle ozanlar-  insanın sığındığı bir liman oldu çoğu kez. Kimi kez yaşamın akıp giden inişli yokuşlu, kıvrım kıvrım nehrinde sanatın gizini soluklarında taşıyan ozanlarımızın, yazarlarımızın aramızda yaşadıklarını unuturuz. Onlar da bizler gibi insan, ama duyarlılıkların  en uç noktasında. Bizlerin göremediklerini gören, anlatamadıklarını anlatan güzel insanlar.

 

Ozan Hüseyin Atabaş, “İlkyaz Töreni” adlı şiir kitabında sözünü tutmaya çalışan bir ses insan adına:

 

Gönül acılarla örerken kozasını

ceplerinde kuş sesi çocuklar geçiyor sokaktan.

Oysa ben, kimseler bilmese de

uçurtmalara tutunmuş okul kaçkını biriyim 

yazmaya başladığımda

sana söz verdiğim şiiri. 

 

Hangi ozan  “ o şiiri ”  yazabildim diyebilir!?

 

İzmir'de yaşayan yazar Dr. Gülseren Engin, “Kaçış Düşleri” adlı öyküsünde – bu öykü aynı zamanda yapıtının adı –  kadının çıkmazını şöyle anlatmış:

 

“... Bir suçlu gibi dönüyorum eve. Bavulu boşaltıyor; önüme mutfak önlüğünü takıp, pirinç ayıklamaya oturuyorum. Ağlıyorum.” 

                      

“ Eski Günlerden Anılar Kaldı ”  adlı öyküsünde:

 

“ Sesin çatallı ve kalın. Yine de eski şarkıları duyduğunda usul usul mırıldanıyorsun. O anda yüzün pembeleşip gençleşiyor. Anılar uçuşuyor gözlerinde, gülümsüyorsun.”

 

Yine kadının sesi soluğu, yaşanmışları gün yüzüne çıkaran bir yürek. 

 

Kitaplaşmamış şiirleri anılarda kalan bir öğretmen ozan Osman Osmançelebioğlu aramızdan ayrılalı kaç yıl oldu!             

 

Seninle iki ucundayız yalnızlığın

Özlem yüklü trenler geçer raylarımızdan

 

Ozanın paylaşamadığı “yalnızlık” özlem yüklü trenlerin içindekiler kavuştuğunda son bulacak.Kavuşacak mı ! ? 

 

Şiirin, öykünün çözemediği sorun, aşamayacağı engel olmasa gerek. Yeter ki anadiline sevdalı ozanların, yazarların işlediği duyarlılıklar “sanatın gizi”nde boy versin.

 

( Türksesi, Sanat Yorum,  8 Ağustos 1994, s. 2, Trabzon )

 

03 HAZİRAN 2013’ E  DÜŞEN NOT

 

Sanat gizinde boy verirken ayrılıklara düşüyor zaman. Trabzon, orada yaşadıklarım, ürettiklerim bir kuş kanadı kadar uzak. Yüreğim pır pır ediyor düne!..

 

02 ARALIK 2015' E DÜŞEN NOT

 

çoğalan *

 

geleceğe söylenmiş

ne varsa

 

sorgula

susan dili

sor

kim taşır onurla

özgür kuşların sıcacık yüreğini

gözlerin

dur durak bilmeden çoğalan

yaşanmışın en güzeli

giz değil yaşanmışlar 

insan yüzünde

 

(  doludizgin )

 

DÜNDE KALAN

TRABZON’DA KÜLTÜR SANAT :

 

Trabzon Devlet Tiyatrosu, Ekim 1994’te Haldun Taner’in Keşanlı Ali Destanı oyunuyla perdelerini açıyor.

 

Dünüme özlemle bakıyorum ! Hoşça kalın dostlarım !