Sanatkârın ölümü

Sanatkâr ne sana benzer ne de bana.

O kendine benzer.

Yaratılışı neyse odur.

Kâh okyanusun ortasında yüzen bir sandal, kâh bulutların üzerinde uçan bir kartal.

Dün Halk gazetesinde 14 Temmuz 2003’te trajik bir kaza sonucu 53 yaşında hayata veda eden Samsunlu ressam Rafet Ekiz için yazılmış bir yazı vardı.

Sanatçıyı yine bir sanatçı olan Vecdi Çıracıoğlu anlatmıştı.

Okudukça duygulandım, içlendim.

Sitem ettim, kahrettim.

Anlatmaya, “Bir devrin kimsesiz ressamı Rafet Ekiz” diye başlıyordu.

Aslında Rafet Ekiz 2003 yılında bir trafik kazasında ölmemişti.

Ölmeden evvel defalarca ölmüştü.

Öldürülmüştü.

Yani unutulmuştu.

Yani terk edilmişti.

Yani anlaşılmamıştı.

“Bad-ı Sabadan gayrı” kapısını açan olmamıştı.

Sanatçı denilince hep fildişi kulelerde yaşayan azınlık öne sürülmüştü.

Şimdi ardından ağıtlar yaksak ta ne fayda. Hani Mevlâna der ya;

” Öldüğüm zaman gelip de kabrimi öpeceğine, hayattayım gel şimdi yüzümü öp” Öyle işte.

Onun adına yazılan yazıları okuyunca neler hissettim neler…

Ferit Kâm’ın dizeleri geldi aklıma;

“Sağlığında nice ehl-i hünerin,

Bir tutam tuzu yoktur aşına,

Öldürürler evvel onu açlıktan,

Sonra bir abide dikerler başına” böyle diyordu. Peki, Ekiz neden öldü, kim öldürdü?

Trafik kazası mı?

Yooo sanmam.

Onu asıl anlayamamak, varlığında iken sahip çıkamamak kazası öldürdü.

Şimdi kimsenin umurunda bile olmadığı başka Ekiz’ler yok mu?

Var elbette.

Hem de şehrimizde yanımızda, yanı başımızda.

Kimin haberi var, kim biliyor?

Kimin umurunda ki?

Kültürü angarya sananlar,

Geç bu işleri diyenler,

Sanatkâra dudak bükenler, hafife alanlar, anlama kapasitesine sahip olamayanlar…

Kendi memleketindekileri görmezden gelenler, hiçe sayanlar…

Evet, siz yanlış duymadınız sizin bizim hiç mi suçu yok bu işlerde?

Cüzdan derdinden kurtulun da biraz da vicdan sesine kulak verin.

Sanatkâr deyince gözlerini Ankara’ya dikenler, İstanbul’a göz kırpanlar, kendi sanatkârını açlığa mahkûm edenler bu olaydan da mı ders çıkartmayacaklar?

Yaşadığı şehri sevenleri gurbette yaşamaya mecbur ve mahkûm etmeye daha ne kadar zaman devam edecekler?

Bitsin artık Ekiz’lerin gurbetteki ölümleri.

Bizim sanatkârlarımıza da kucak açılsın.

Hiçbirisi Cerrahpaşa morgunda kimsesizlikten, unutulmuşluktan günlerce beklemek istemiyor.

Sanatkâra saygıyla…