Sanatkar insan

Sanatkar insan farklıdır. O sana bana benzemez. Yani sanatkarı kendinize benzetmeye kalkışamazsınız. Eğer öyle olsaydı sanatkar olmazdı. Olamazdı da. Sen yaz gününde terlerken bakarsın o zemherideymiş gibi tir tir titriyordur.

Senin haykırarak güldüğün şey karşısında kimbilir oturup hüngür hüngür ağlayan adam olarak çıkar karşımıza. Elbette bunun zıddı da olabilir. Bizim ehemmiyet verdiğimiz şeylerin onun nazarında bir değeri olmayabilir. O bir inci tanesine gönül vermezde, bir çakıl taşını dünyalara değişmez.

O renklerin arasında kaybolan değil, orada yeni bir renk oluşturan adamdır. Binlerce çizgi arasında sanatkarın çizgisi zifiri karanlıkta parlayan yıldız gibi belirgindir. El öpmez, el de öptürmez. Ne eğilir nede bir başkasını eğdirir. Taklit etmez, takip ettirir. Bir düşünür “Fikir adamlarına tahammül edilemeyen bir toplumda ilim adamı da yetişmez” diyor. Tabi olarak ta sanatkarına tahammül edilemeyen bir toplumda da sanat hayat bulamaz.

Gönlümüzü titreten teller onunla ses verdi. Ses şarkı oldu, türkü oldu. Kelimeler şiire dönüştü. Toprak çamura çamur sanata dönüştü. Bir fırça ucuyla dünyalara bedel tablolar oluştu. İşte bundan dolayı onun eline kalemi alması farklıdır. Bakışı, yürüyüşü, susuşu, gülüşü…O sen değil, ben değildir.

Keşke bizim ilk bakışta meczup gözüyle görüp karıştırdı yine dediğimiz bu insanlar hep karıştırmaya devam etselerdi. Kim bilir o zaman neler düzelirdi. Onu anlamak akıl ister. İsterde bir akıl yetmez onu anlayabilmek için birazda ondan olmak gereklidir.

Şairde Yazarda böyle. Keşke biraz anlayabilseydik. Onları anlayabilecek akıl ve izana sahip olabilecek kadar anlayabilseydik. Onlarla aramızda Çin Seddi gibi duvarlar örmeseydik. Belki o zaman daha güzel gelişmelere yol ve fırsat vermiş olurduk.

Boşuna dememişti Diyojen “Gölge etme başka ihsan istemem ”diye. Sanatkara en güzel ihsan ruhlarından binbir çile ile süzüp çıkardıkları sanatlarıdır. Gayrısı gölge. Anlayabiliyor muyuz?