Sandal

Sabahın yorgun mevsiminden uzakta

Yalancı bir gülümsemenin tam ortasında başladım

Cümle gibi yaşamaya.

Satır başları kırdı umudumu her virgülden sonra ümitlensem de

Farklı bir çağ düşleyip umutsuzluğu aldım

Kara kaleme…

Kalemden düşen her damla mürekkep çıkartabilse beni…

Düştüğüm boşluklarımda doldursa ayaklarımın altını

Belki…

Bir merdiven gibi el etse bana... Çıkardım ama…

Karanlıkları gösterdi bana

Sayfa sayfa…

Korkmadan hayal ettim sandalı ve maviyi

O an umutluyum,

Karanlık olsalar da…

Uyandığımda başka bir insan olarak uyanabilir miyim?

Ya da surette kaybolup özgürlükle

Aynı şarkıyı tekrar söyleyebilir miyim?

Ezgisini hatırlayamadığım şarkılarımın sözlerine takılan yüreğim

Uçtu bir kuş gibi sessizliğin nakaratlarına

Dilimin ucundaki melodinin tavrına bakmamacasına

Besteledim yeniden

Her söz doğurdu ölümümü

Küreklerın denıze boğulduğu yerde

Ölüm ve yaşam arasındaki dengesizliğime dengelenme

Karanlık satırların ezgisiz sarkıların arasında

Umut ve umutsuzluk girdabında

1 adam 1 kayık 2 kürek bir can sayılmadı

Bir adam bir sandal iki kürek

Mavilikte devrilip dalgalarla uğraştı