Sandığın kadar kolay işte…

Söylemek kadar yapmak da kolaydır… Dilin kemiği olmadığına güvenmeden söylersin aslında söylemek istemediklerini… Aslında gerek de yoktur dilin kemiğine, bilmek için gerçekleri… Bakarsın ki almış başını gitmiştir kırdığın kalpler, hesabını yapamaz olmuşsundur… Oysa çok basittir bırakıp, gitmeler, seviyorum deyip, ölmeler… Kırdığın kalplere inat, yalandan bozma kopya kalpler yapmalar…

Bırakıp, gidecek olmasına mı yanmalı? Yoksa bir daha gelmeyecek olmasına mı? Hangisi daha az acıtırdı ki? Hangisi daha az hissettirirdi yokluğunu? Bir gün gelecek herkes gibi olacaksın! Oysa kim istemişti ki yokluğunu senden başka? Kim istemişti, dönmemeni? Sen de sevdin aslında sevildiğin kadar belki, ama korktum! Gözlerime yeniden bakmamandan değil, görmemenden! Her şeyi yapmak kolaydı aslında söylemek kadar… Öyle mi? Yeniden yeşertmek yerine umutları, bırakıp gitmek kadardı senin için her şey… Sevmek değildi asıl önemli olan, ölmek gerekti uğruna öyle mi? Yoksa yeterli miydi sadece ellerini sımsıkı tutmak… Gözlerine bakmak, sarılmak, öpmek, koklamak? Yeterli miydi sevgilim, başı yere eğik, ‘seni seviyorum’ deyip, gözlerini yummak!

Sandığın kadar kolay işte! Güneş tutuldu, dünya durdu istediğin her şey sandığın kadar kolay oldu… Ne kahve gözlerin umurunda artık bir başkasının, ne de yokluğun! Sandığın kadar kolay işte, ya adam gibi severdin ya da bırakıp giderdin! Gittiğine göre… Sevemedin… Belki de adam değildin!

Ferdi FİLİZ www.ferdifiliz.com