Sandık lekesi

adını teslim alırken dilim

kalbime karabasan bir örtü olacağını bilemezdi/m

korunaklı dünyamın kırılan kapısından

buz gibi kuzey rüzgârlarının kucağında buldum kendimi

kaygan gecede tutunamayıp, bulandığım siyahlıktan

ağır, koyu bir karanlık sarılmıştı boynuma

bir fırça darbesiyle, çiçek kokularından uzak

tuvalde değişti kaldı manzara

duygu kırıntısı büyüdükçe büyümüştü içimde

kırpılmış uykuları soluyorken odam

akıl oynamıyordu yerinden

kendime tarifsizdim

tam huzura erecekken kalbim

kendi elleriyle

alevi tutmak için çabalıyordu

sen nerden çıktın da ansızın

ben takılıp ıslığının sesine

ayaklarım yola boyun eğip

göre göre yüz vurdum sonbahar/ın yüzüne

siyah gözlerinden dökülen ateşten korkmuyorum artık

arkanda tutuşan yeşil, çoktan bozkıra döndü

lâkin, görmesem de

hep göreceğim, geçmeyen bir sandık lekesi bıraktın ömrüme…

31 Ekim 2010

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir