Sanki dün...

Ne geçmiş geçti, ne yarın geldi. Derme çatma bir hayatın içinde bütün renkleri yaşadık çocuk kalbimizle. Hayatın gökkuşağı tadında olduğu zamanlardı o zaman. Yağmurlar bile bir başka yağardı, sanki gök kuşağına zemin hazırlar gibi. Yediğimiz sabah simitleri hayatımızın en büyük lüksüydü ve vazgeçilmezi… Televizyon olan evler zengin evleriydi. Radyo programlarında bulurduk kendimizi. Dinlediğimiz şarkıların notaları daha bir kıymetliydi. Rengârenktik. Masum. Oynadığımız oyunlar her oynadığımızda daha da bir zevk veriyordu bize. Her gün aynı şeyleri yapıyorduk ama her günün hazzı farklıydı. Telli turnalar uçardı gökyüzünde, tamda uçurtmaların yükseldiği yerde. Bomba atan uçaklar değil, çocukları neşelendiren renkli uçurtmalar vardı. Zaman geçti, bütün renkler gitti. Büyüdük kirlendi dünyamız, tıpkı yeni türkünün de söylediği gibi.

Şimdi kurşuni dünyamızda, buruk bir tatta yaşıyoruz duygularımızı. Gri bir gökyüzünde çocukluğumuzu yitiriyoruz. Sabah kahvaltılarında bölünüyoruz. Akşam yemekleri önemini yitiriyor. Hepimiz toplanmıyoruz akşamları, kestane keyfi olmuyor sobamızda, kestane tadında değil artık sohbetlerimiz. Sabah ekmek kızartmıyoruz. Duman arabası geçmiyor, biz onun peşinden koşmuyoruz.

Dün ne zaman vardı, ne zaman bugün olduk? Ne zaman vazgeçtik hayallerimizden? Hayat ne zaman bu kadar acımasız oldu? Önceden Y’ye değer verince X’i bulurduk. Şimdi üç bilinmeyenli bir denklem olduk. Nasıl bir denklemin içinde kaybolduk?