Sanmalar...

Sen yürüyorsun. Duruyor birileri öylece...
Sen geçip gidiyorsun, geride kalanlar, kalıyor öylece....
Sen duruyorsun, birileri geçip gidiyor öylece...

Bir şiir yazıyorum, hayatı anlatıyorum kendime... Hayattan anladığım neyse resmediyorum kendim için...
Kimse okumuyor, kimse görmüyor renkleri. Kendime okuyorum... Oysa ben bunları bilmiyordum. Yaşıyorum...
Bir istasyondayım. Trenin düdüğü ile irkiliyorum. Veda mı etmişim, vuslata mı ermişim?

Bir güvercini tutup avuçlarının arasında kalp atışını hissetmek ve korkmak ölümünden. Güvercin yaşamak mı, sevda mı?
Kırılır mı düşünce, üzülür mü umut? Bir söz, bir söz yeter... Yıkılır hayal, kırılır, düşünce, küser umut...
Bir tomurcuk gül ile, bir çocuk gülüşü yeter gülmeye... Unutmaya, bir dost selamı ile...

Sonbahar saçlarım benim... Hazandır savrulur... Gözlerimde yağmur mevsimi nisan... Ama yüreğimde yeşerecek tohumlar hep var. Hep bahar, hep bahara yakın güneşi bekler...

Ne olursun gül böyle hep. Yine pencerem sana açılsın. Ne olursun gitme...

Ne yürekli insanlar var şu dünyada. İyiler yaşatıyor yaşama bağını. İyiler olmasa dersin, iyi yanımız durmasa kötü yanımızın karşısında...

İyi yanımı seviyorum. Kötü yanımı tanımazdım... Bir kıyamet kopar, bir acı düşer yüreğe. O zaman adalet ister iyi yanı insanın. Adalet gelmezse kendiliğinden. Kötü yanı mıdır insanın adaleti sağlamak için çırpınan? Belki de iyi yanıdır...

Kalırım, korkma sen, bırakmam ellerin böyle sıcakken...

Düşle gerçeği ayırd ettiğinde çocuk. Büyümüş müdür baba? Mesela daha çok gülerdim on beş yaşımda... Daha az gülüyorsam ben büyüdüm mü baba?

İlk aşk, unutulmaz derler. Unutmak gerek... Acı çekmesin diye aşklar...

Sanırdım herkes insan... Sanırdım büyümez çocuklar. Sanırdım aşktır, sevdadır... Sanırdım hayat zor...

Her neyse sanmalar bitiyor birgün. Alışıyorsun karanlığa. Karanlığı seviyorsun. Ya da alışıyor aydınlığa, güneştir sanıyor gökyüzünü. Ya da ne bileyim, öyle birşey...

Ben tutuyorum geceyi sarıya boyuyorum alışmak istemiyorum. Güneşi siyaha boyadığım da oldu. Kışın gül yetiştirip, yaz ortasında yağmur yağdırdığımda oldu... Sevdim sevmelerimi... Sevmelerimi sevdiğim için sevdim belki de...
Bir ihtimal 10 yaşındayım. Kabus görmüşüm, koynunda uyumuşum... Anne ben seni anlıyorum... Anne ben anneliği bilmezdim. yaşıyorum...

Sev böyle beni... Yar, aşkı aşkınla biliyorum... Başka türlüsüne ermiyor aklım. Ya da yüreğimin ezberindesin...

Uzaklara takıldığında gözlerim... Takılı kaldığında, neyi özlerim en çok? En çok neyin hasreti yakar içimi? Uzaklara takılır an gelir insan gözü. Takılır ki en yoksun olduğunu özler. En yoksun olduğundan öyle uzaklığı yakar içini... Böyle midir? Sandım mı ben hep?


Hayat güzeldir. Her gecenin ardından doğar ki güneş. İnsanın özü iyidir. İyidir her kötü yanı... Öyle midir? Sanmakta mıyım ben?