Sarı Diye Baygın Kokulu Mimozaları Hiç Sevmedim

Sıngın, darılgan, poyrazlara kapılıveren yüreğimden, kılcal sızak yollar açılıverip, hayat suyum akıverdi dışarı. Yeşil vaham yavaş yavaş solmaya başladı. Çavlanların hırçınlığı duruldu, sessizleşti. Yeşerttiğim çınar hüzünlü... Güz değil, kış değil ama yaşamımda yeşil yapraklar tek tek sararmaya başladı. Birden Oktavia Paz’ın “Kurduğunuz düşe yaraşmaya çalışın” sözü aklıma geldi. Silkiniverdim... Gönül borcum var, ödemeliyim... Gizlilik teorisi benliğimi sarmıştı... Zararsız hayaller taşıyan, gönlümdeki ışıkları söndürmemeye çalıştım. Sarı, bana hüzün veren bu sıcak rengi, vahamdan siliverdim. Göğem renkli çınarım yeşerdi, gönendim Sağnak gibi yağmurlar yağdı vahamda. Çok sürmedi, en net haliyle eleğimsağma göründü. Ben hazinemi bulmuş, kaybetmiş, tekrar kavuşmuştum... Yeşeren vahamda songum yazılmıştı... varlığım, kimseyle paylaşamadığım hazinem orada gizliydi... Bir zamanlar sadece bana ait olan yolu yeniden bulmuştum. Doğanın gizemine geri dönene kadar, evrenin havasını oradan soluyacaktım. 

İsteklerimi düşündüm. delişmen yüreğim, istediğim yönde estirmeye çalıştığım poyrazlarım dinginleşti. Ürkek, kırılgan, gönül küskünlüğü içinde bulunan ruhum vahada kalmıştı. Dışarıdaki yedi renk hareli dağlara yöneldim... Sarı ışıklar artık hüzün vermiyordu...