Sarı kelebek

Suskun bir akşamüstü, karanlık vurunca pencerenin sekiz kareye bölünmüş camlarına, tahta örtülerin kapanma vakti gelmiştir artık.

_Ali pencereleri kapat!..

Duysada duymaz bir edayla ekranın kaşısında aheste hareketlerle istemsiz yeltenmeler...

_Ben kapatırım baba!..

_Sen dur! Ali kapatacak!..

Bir kaç gün önce parmağına takılan halkayla artık başka bir zincire bağlanmış olduğu gerçeği içini acıtıyordu babanın.Sarı kelebeği kozadan çıkmış uçmaya hazırlanıyordu göz göre göre...

İki yaşındayken yine böyle bir pencere düşmüştü de başına, akşam eve gelipte’uyuyor’ dendiğinde yatağın yanına gelip ’bakmıştın yüzüme mavi mavi’ diye anlatırken gözleri bir kez daha dolmuştu babanın...Sarı kelebeğinse kanatlarından tozlar dökülmştü uçmayası yarınlara...

Sanki milat geçmişti, kaldırımın başında akşamüstleri babasının yolunu gözlerdi. Sığırtmaçların bıkkın eşeklerin sırtında, ince çubuklarıyla dehledikleri yorgun ayakları, vakur görünüşlü, ağır adımlı manda sürüsü takip ederdi.Çok geçmez, kaldırımın bittiği yerden iki adam belirirdi.Elleri arkada, yüzleri önce belli belirsiz, sonra gülen...Yalınayak uçardı sarı kelebek, kozasında henüz kanatsız.Düş gibi.Dolanırdı, abide gibi gördüğü babasının bacaklarına.Nefti kokusunu içine çekerdi.Ne çok özlerdi...

_Babaaa!beni uçursanaaa.

Babasının belinden kepi alır küçük kafasına geçirirdi.Tereği mavi gözlerini yeşile boyardı, hiç bıkmadan mızıldanırdı;

_Baba, no’luuurr...

Kavrayıverirdi belinin üstünden, akşam güneşinin eflatuna boyadığı göğe değdirirdi başını.Belki de kelebekliği o günlerden kalma...

Sus pus olmuş zaman.Tahta döşemeler üzerine bastıkça canı yanar gibi ses çıkartıyor.Babanın gözleri bir kez daha hasretlere gebe...Dokunulsa bendini aşacak bir yeşilırmak.

Yola çıkıldı bir kere.Gitmek gerekir.Menzili, yansada ışıktır, kanatların...

Dile gelmeyen sevgiler kesişiyor sık sık bakışlarda.Mahzun bir gelin, ’yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar’ diyor, kına çalınırken ellerine...Israra ne hacet, gözyaşıda nihayetinde damla değil midir o da bulur yolunu dökülür ak mendillere...

’ Kokum, parmak izlerim, sesim size emanet.Ve kokunuz;sesiniz bende saklı...’
diyor, dayanılmayası gidişinde sarı kelebek.

’kanadım hara değdi
yüreğim yara değdi
lokman bana neylesin
ayrılık cana değdi’