Sarı

Tomurcuktu… Ağırlaştı içi… Dışı dolgunlaştı. Patladı kuşluk vakti; aslanağzı, sarı.

 

Su çekti damarlarına… Güneşi gördü doğrulup… Gün ışığına doymadı… Büyüdü.

 

Büyümek bedeninde, en çok da sarısında bedeninin, kokular oluşturdu. Kim çevresine kokular yaymak ister ki?... Aslanağzı istemeden koktu. Günah sandı kokmayı. Ayıp sandı. Al al damarlar belirdi utangaç bedeninin sarısında.

-----------------

 

Uzakta bir eşek arısı. Yeni çıkmış kovanından. Öyle körpe ki... Kanatlarını yeni öğrenmiş, bacaklarını... Yaşam, genç eşek arısında kendini sınıyor. Dayanılmaz coşkular üflüyor nefesine; genç eşek arısı yaşama kanıyor. Yaşamla anlaşması var sanki. Bu dünya yalnız kendinin sanıyor.

 

Belli belirsiz duyduğu bir koku, belirliyor yaşamdaki ilk amacını. Bir o yana, bir bu yana havalanıyor. Olmuyor. Ancak dairesel uçtuğunda kokunun yönünü belirleyebiliyor. Koku uzakta. Yaşamla yapılmış tek taraflı bir anlaşma: “Bu meyvelik, sınırdır. İlerisinde insanlar yaşar. Yarı Tanrıdır onlar. Can verir, can alırlar...”

 

Gençlik…

 

“ Bilirim kısacık ömrüm… Yaşamdan istediklerimi aldıktan sonra… Kokunun sırrına vardıktan sonra sonbaharı görmesem ne çıkar?”

 

-----------------

 

Bir örümcek, meyveliğin ilerisinde, insanlara yakın. Aslanağzının yaydığı kokuyu tanıyor. Kim bilir kaç böceği çeker üstüne, tartıyor. Ufacık bir bedeni var örümceğin. Ama kolları uzun. Kolları usta. Ağ örüyor aslanağzının etrafına. Karanlık ve serin gecede bitiriyor işini.

 

Kendi ördüğü ağ üzerinde o, en iyisidir evrenin. Yaşamdan aldığı sabırsa, en büyük silahı.

 

--------------------

 

Kokuya yaklaştıkça kanatlarına, kollarına, ayaklarına  sarhoşluk geliyor eşek arısının. Genç, sabırsız, coşkulu bedeni usta işi örülmüş ağa takılıyor. Engellenmek henüz tanıştığı bir durum. Debelendikçe yapışıyor ağa.

 

Örümcek beklediği yerden izliyor çırpınışını genç eşek arısının. Ağındaki kurbanın ölümünü bekliyor. Onu öldürecek gücü yok belki ama amacına ulaşmak için ördüğü ağ yeterli. Biliyor ki gücü kalmayacak ve çırpına çırpına ölecektir genç eşek arısı… Ona yasak sınırlar aşırtan kokuya en yakın olduğu bu yerde...Ah aslanağzı sarı. Etrafına yaydığı kokudan ne kadar utansa azdı.

 

-----------------

 

Ah! Aslanağzı, sarı. Etrafına yaydığı kokulardan ne kadar utansa azdı.

 

----------------

 

- A! Arıya bak! Örümcek ağına düşmüş.

- Nasıl da çırpınıyor. Yazık.

 

Yerden bir dal kurusu alıp ağı parçalıyor çocuklar. Eşek arısı bitkin, yere düşüyor. Sonra havalanıp geldiği meyveliğe doğru uçuyor.

 

“İnsanlar... Onlar yarı Tanrı gibidir. Can verip, can alırlar.”  

 

OSMAN AKALIN, EN İYİ KORUNAN ODA