Sarılsam boynuna

Dışarıda geceden kalma bitmek bilmeyen yağmur var. Gökyüzü ağlıyor.

Hiç sormuyoruz aklımıza bile gelmiyor bu gökyüzünün bir derdi mi var diye. Bazen gizli gizli ağlıyor bazen de gözyaşlarını tutamıyor gürültülü bir şekilde ağlıyor.

Belki de bazen mutluluktan ağlıyordur kimbilir.

Mutluluktan ağlamak deyince aklıma güzellik kraliçeleri geliyor. Seçildiklerinde hayretle karışık sevinç gözyaşı döküyorlar. Seçildiklerine inanamıyor bir ifadeyle.

Zaten amaç seçilmek değil mi? Neye hayret ediyorlarki. Kendine güvenmiyorsan niye oradasın yada seçildin niye hayret ediyosun. (Kraliçeleri kıskandım galiba)

Güzeller dışında sevinçten ağlayanı hiç görmedim. Para ödülü kazananları saymazsak.

Mutluluktan ağlama tezi de böylece çürümüş oldu. *Sarılsam boynuna ağlasam doya doya* dizelerinde kaldı mutluluktan ağlamalar.

Yok ille de ben ağlayacağım diyorsanız mutluluktan aksın gözyaşlarınız.