Sarıyer'i seyrediyorum

Beykoz'dan Sarıyer'i seyrediyorum

Yuşa Peygamberin kabrinin olduğu tepeden.
Aylardan Şubat.
Hava bulanık ve hafiften soğuk.
Az da olsa yağmur atıştırmakta.

Sarıyer'de farklı bir hava var.
Bunu seziyor ve görüyorum
herhalde bunu yalnız ben görüyorum.
Ama ne güzel bir hava,
neşeli, coşkulu, içten, güvenli bir hava...

Ötelerden gelen bir melek peydahlanıyor yanıma.
'Suss, Mustafa' diyor kısık sesle, ve devam ediyor:
'Kısık sesle konuşacağım,
Yuşa'nın ruhu belki buralardadır, duymasın diye.
Mustafa, Sarıyer'deki o hava,
Sarıyer için falan değil, Sarıyer'in içindeki için.
O senin dostun Mustafa,
canım dediğin, kendinden bile öte tuttuğun
güzel yürekli, melek yüzlü bir peri kızı olan Yasemin için.'

Ben coşkun bir sevinçle:
'Vallahi mi!' deyip devam ediyorum:
'Lütfen melek! Benden selam söyle, ötelerdeki kudrete
ve çok teşekkür ettiğimi söyle.
Ben buradan da teşekkür ederim ama
sen de götür bir teşekkür.'

'Tamam Mustafa, götürürüm;
ama Yuşa duyacak, sevincini gizle' deyip birden ortadan kaybolur.

Derinden gelen sesler çarpar kulağıma.
Yaşlı bir adam sesidir bu ses.
Herhalde Yuşa bu diyorum.
Bana mı konuşuyor acaba deyip dikkatle dinliyorum.
Yok, bana değil, sanırım kendi kendine söyleniyor.
İyice kulak veriyorum:
Ulan Yuşa! Ulan Yuşa!
Sen ki, Musa'nın yoldaşıydın
Sen ki, yıllarca peygamberlik yaptın
Sen ki, üç bin yıldır bu tepede yatmaktasın
bir gün olsun Sarıyer'deki şu yirmi küsür yıllık havadan sende olmadı.
Zaten insanlara da çok kızıyorum, bana on beş metrelik mezar yapmışlar;
ben de siz gibiydim fukara akıllar, sizin boyunuzda, sizin kilonuzda...
Sizin 'On İki Dev Adam' bile benden uzundu kıt akıllar.
Ama siz yok musunuz siz, abartı da üzerinize yoktur.

Yuşa'ya gülüyorum ve son sitemlerine hak veriyorum.

Sarıyer'in üzerindeki rahmete tekrar bakıp 'Dostummm!' diyor ve gülümsüyorum.

-Mustafa Yıldırım