Sarmaşıklar

Yaz aylarında birlikte yaşamaya alışmış ve birbirleriyle kaynaşmış yemyeşil yapraklar, tırmandıkları duvarları örterlerken aynı rengi taşıdıkları için ayırt edilemez birbirlerinden. Biri diğerinin önüne geçip ün salmamaya imtina eder sanki.Pek dikkat çekmez yaz aylarında sarmaşıklar..

Sonbahar geldiğinde, unutulmaktan korkan yapraklar, kendilerine dışarıdan bakmaya başlarlar. Aynı renkte, aynı biçimde ne kadar sıkıcı ve sönük gözüktüklerini fark ederler. Sürdükleri yaşamı sorgularlar. Daha farklı, daha iz bırakan bir yaprak olmayı hayal ederler.

Bu istek onları git gide değiştirir. Unutulmak istemeyen bazı yapraklar, yeşil renkten kırmızıya dönmeyi akıl ederler. Daha kırmızı, en kırmızı olup, nihayet dikkatleri üzerlerine çekerler. O yapraklar, sarmaşık olduklarını unutmuşlardır bile. Çok geçmeden diğer yapraklar hatırlatırlar. Birbirlerine tıpa tıp benzemeleri gerektiğini, isterlerse hep beraber kırmızı, kıpkırmızı sarmaşıklar olabileceklerini, duvarları gün batımı rengine bezeyebileceklerini hatırlatırlar.

Yeşilden kırmızıya dönen sarmaşıklar sonbaharda yine kardeş, eş, aile olup kaynaşırlar. Çatlak sesleri yok edip, uyum içinde yaşamayı başarırlar.

Kış gelir bu kez. Ve sarmaşıklar hayli yaşlanır. Güneş görmez olurlar, çiğlerle, yağmur damlalarıyla tanışırlar. Şanssız bazı sarmaşık yaprakları kar ve ayazla diğerlerinden daha önce savaşmak zorunda kalır. Gündüz soğuğa katlanmak biraz olsun mümkünken, geceler çetin geçer. Artık unutulmak ya da hatırlanmak gibi kaygıları çoktan aşmıştır sarmaşıklar. Birlikte, güçlü, direnen bir yaşam sürmektir istekleri. Her şeye rağmen hayatta kalabilmek..

Onları var eden doğayla girdikleri bu anlamsız savaşta, büyük ihtimalle en az inanç sahibi olanları, sıkı sıkıya bağlı oldukları dallarından, üzülerek ayrılırlar. Bazı kızıl sarmaşık yaprakları, giden sarmaşıkları yalnız bırakmak istemezler. Gidenlere yetişebilmek için rüzgar estiği zamanlarda kendilerini onların arkasından savururlar.

Geriye kalan, hala köklerinden yaşam enerjisi alan yapraklar artık ünlüdür. Ama onlar üşür. Yaşamak ya da ölmek, akılda kalmak ya da unutulmak.. Artık bunları umurlarında bile değilidir.

Anlamışlardır.. Tıpkı ataları gibi, onlar da ölümlüdür ve çok yakında onlara hayat veren damarlar tüm sarmaş dolaş yaprakları silkeleyerek kendilerini bahara hazırlayacaktır. Yeni nesil sarmaşıklar için doğum zamanıdır. Bizim kâh birlik içinde, kâh iz bırakma telaşıyla yaşayan sarmaşıkların gitme vaktidir.

Dallarından en geç kopan, koparken de kurumuş, püskül püskül yerlere sarkmış kuru ve boş dallara, içleri acıyarak dönüp bakan yapraklar, önceden göç edenlere nazaran daha çok üzülür.. Birer birer onlardan önce göçenleri anımsarlar. Hayıflanırlar ömürlerin kısalığına, o kadar anı sığdırmış olmalarına rağmen.. “İşte geldik..Şimdi gidiyoruz” derler..

Yapraklar gider, dallar kalır. Doğa yeni nesil arsız sarmaşıklarla savaşa artık hazırdır..