Satanica.

Yüzüme serilen sensiz o kronik terapilerden bir cehennem, boş elim cenneti ararken boşlukta, yüzüme serpilen sen ve öylesine sereserpe bir çığlık atar.
Atıp tutar kimsesiz, gözbebeksiz gözlerimi...
Adım geçer -sokak insanları ansiklopedisi-nde.
Sosyalizmin külleri topuğu kırılmış ayaklarıma dolanırken sessiz ve jiletsiz kan gölü saçlarım.
Damar ve nöron çalan bir organ mafyası dövmesiyim aynadan yansımış.
Ölüm ve ölümsüzlük kıldan, kirpikten, damardan ince bir harpla ayrılırken, ayrılık çok yakınmış.
Matematiksel olarak ispatlanmış yüzümün metrekaresine düşen ağlama: Çok!
Her DNA karışıktır.
Her insan farklıdır.
Hiç insan aynıdır.
Nedensizliğim bundan ibaret ve ne yalnızlığından şüphe etmek ne aşağı ne yukarı bir ibret.
Sadece ruh hastası bir gülümseme omurgalarına zarar verebilir.
Sarılmak için açılmış iki kolun vücudunun başsız/kellesiz olduğunu anlamak ve onu kucaklamamak mıdır ruhun kaptığı hastalık?
Yoksa aşk falan mıdır?
Ve dirilip duran rezil bir zombidir aşk.
Kuraldışı sinir kıyımı!
Kusursuz, imkansız ladese girdik.
sonu yok