Savaş bitmiştir, şimdi kalanları toparlama vakti!

Affet diyorlar.

Geçmişi, yapılanı, haksızlığı, mutsuzluğu, umutsuzluğu, hatayı ve yanlışı.

Affetmek gerek diyorlar içsel huzur için. Böylesi ruha yararmış.

Affediyorum bende.

İçimde yara açan ne varsa düşünüp bir bir affediyorum.

Kanayan her açık yaraya tuz basmak yerine kabuk bağlamasını bekliyorum.

Koparmadan bekliyorum ki, izi kalmasın.

İzi kalmasın ki, baktıkça anımsanmasın.

Affetmek kolay bir seçenek. Bir vazgeçiş, bir unutma yolu.

Acıyı hafifleten ilaç belki.

Ya kırgınlık?

Kırgınlığın tedavisi nedir? En ince noktadan kırılan bir şey nasıl onarılabilir?

Eskisi gibi olabilir mi? İzi ne yapsak kapanır?

Kırgınlığın tamiri yok, telafisi zor.

Hele ki, kalpten kırıldıysan eğer iyileşmesini beklemekten başka çıkar yol yok.

Belki aylar, belki yıllar alıyor bedelini ödemek. Belki hiçbir şey eskisi gibi olmuyor bir daha.

İnsan tüm benliğini saran güvenden uzaklaşıyor bir anda.

Ve yine kendine kaldığını anlıyor en sonunda.

Bir kere daha kucak açıyor kendine.

“Yine mi kırıldın sen?” bakışı atıyor aynadaki gözlerine.

Aynı yerden kırıldıysa daha bir güçlü basıyor ayakları yere.

Güvensizleşiyor, güvensizleştikçe kendine sığınıyor.

Nerede kaldığını bulmaya çalışıyor. Kaldığı yerden devam etme çabası sarıyor.

Hayalleri tekrar tek kişilik perdelere sunulan oyunları süslüyor.

Bozcaada’da tek başına bir emeklilik hayal ediyor yine.

Pembe bebek patiklerini kapı eşiklerine asıyor saklamak yerine.

Sandıkta kalan ne varsa bir , bir çıkarıp kullanmak istiyor; “hepsi sadece bana ait” diye.

Biliyor ki, kimse kendisi kadar iyi tanıyamaz kendini.

Biliyor ki yeni bir savaş bitmiştir, şimdi kalanları toparlama vakti!