Savaş seviciliği

Yaşadığımız günler çok tanıdık değil mi?

Çünkü son otuz yıldır sık sık yaşadığımız durumlardan biri tekrarlıyor.

Yandaş yazarların ekseriyetinin klavyeleri kan kokmaya başladı. Hepsi savaş uzmanı ve iktidarın gönüllü muhbiri gibi davranıyorlar. İktidar muhbirleri ekranlarda, gazete sayfalarında kendi mahallesindeki ‘hain’i işaret ediyor.

Esen şiddet rüzgârı kimilerin ruhunu felç etmiş sanırsınız darbe dönemlerinde veya olağan üstü hallerde yaşanan durumlar yaşıyoruz. Tavuğuna kış diyenleri ‘kandil muhip’i olarak ilan edenler sardı dört yanımızı.

‘Kandil vurulsun her terörist bertaraf edilsin’ naraları arasında ‘akli selim’ silikleşmiş kuytuya gizlenmiş gibi.

Milliyetçilikleri Kürt düşmanlığından menkul olanları, Allah ıslah etsin demekten öte sözümüz yoktur.

Sözümüz, üç beş ay önce memleketin barışa kavuşması üzerinde derin açılımlar yapan zevatadır. Çünkü tehlikeli olan yanında gördüklerin bu ani dönüşümüdür.

Ne oldu da bu kadar değiştiler?

Hangi rüzgâr bunları böyle savurdu da klavyelerinden kan akıtıyorlar.

Heyhat, muktedire yaklaşırken vicdanınızı kaçıncı merdivende düşürdünüz?

Yoksa x-ray cihazından geçerken vicdanınızı alıp portmantoya mı astılar, iktidar bekçileri.

Belki de artık işinize yaramayacak deyip çöpe attılar.

Savaşa methiyeler düzerken Kürt’e acımadığınız her halinizden anlaşılıyor ama ölüme giden askerlerin insan olduğunu da mı unuttunuz? Bilinen bir hikâyedir; askerleri ölüme gönderen Hitlerin generali ‘çok asker kaybediyoruz, önde tankları gönderelim’ diye uyarıldığında, önemli değil ‘anneler tank doğurmuyor’ diyor.

Söz konusu generali insanlıktan çıkaran şey savaş seviciliğidir.