Savaşla sağlanan barış barış değil mezarlık sessizliği

İnsanlar ölmüş, şehirler yıkılmış, ümitler bitmiş, yüzlerde acı gülüş “Barışı kurmanın tek yolu savaştır”

Dünyanın aç köpekleri işte bizi bu tabloya mecbur ediyorlar. Bu, onların filmi, finalde hep esas oğlanın kazandığı.

Hangi savaştan sonra kim ne zaman barışı kurmuş? Aldanış, bitmiş tükenmişizdir, mecalimiz kalmamıştır kavga etmeye; silahlar kurşunu bittiği için susmuştur.

Sessizlik barış mı ki, savaşa devam mı edeceğiz ölülerimizi gömerken, kim kaldı ki kimle savaşacağız…

Barış için savaşa neden mecburuz? Bu kısır döngü, bu kördüğüm, bu hep kaybettiğimiz…

Bizler de “kötü” dediklerimizden aşağı değiliz… Kahraman gururuna kapılıyoruz, yiğitlik yapıyoruz heykellerimiz dikilsin diye ama yıllar sonra o heykellerimizi seyredenler gizlice akan masum insanların kanlarını göremiyorlar, haklı/kazandığınız savaşta bile insanlar ölür.

Yüzyıllarca bu anlayışın değişmesini bekledik… Aç köpekler saldırıyorlardı biz de onlarla savaşmak zorundaydık ve hep onlar kazanıyordu; çünkü onların ilkeleri yoktu, ilkelerimiz yüzünden kaybediyorduk; insan olmak/insan kalmak zordu!

Mücadele bayrağını bana vermediler; oysa ben hem aç köpek hem de ilkeli olabiliyordum, aç köpekleri savaşmadan yakalayabilirdim.

Artık şimdi bütün bunlardan sonra sözde insanlığın/barışın mücadelesini verenlerden bir kısmının gerçekte insanlığın düşmanı olduğunu gördüm. Tevekkeli değil barışı savaşsız kuracak olan bana izin vermemişlerdi ama işte tasmaları gül çelengiyle gizlendiği için insanlar anlamıyordu.

Ayrıca gurura kapılmış heykel tutkunları nedeni ve sonucu ne olursa olsun savaşı seviyorlardı.