Saygı ve sevgiyle...

Yazı ve yorumlarımda sık sık kullandığım iki kelime ile ilgili biraz araştırma yaptım. Neden benim için saygı ve sevginin bu kadar önemli olduğunu düşündüm. Davranış olarak bu iki kelimeyi yazmayı alışkanlık haline getirdim galiba ama asıl tutum olarak da sürekli her canlı veya cansız objeye de saygı ve sevgi duymaya çalışıyorum. Her zaman oluyor mu diye sorarsanız, tabi ki hayır, ben de bir insanım ve diğer duygularım ağır basınca kendimi sorgulamak zorunda kalıyorum.

Türk Dil Kurumu' nun saygı sözcüğüne verdiği tanımlar şöyledir:

1. Değeri, üstünlüğü, yaşlılığı, yararlılığı, kutsallığı dolayısıyla bir kimseye, bir şeye karşı dikkatli, özenli, ölçülü davranmaya sebep olan sevgi duygusu, hürmet.

2. Başkalarını rahatsız etmekten çekinme duygusu.

Sevgi ise; sözlüklerde “ insanı bir şeye ya da bir kimseye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelten duygu ” olarak tanımlanırsa da, sevginin tam anlamıyla tanımlanamayacağı birçok yazar tarafından dile getirilmektedir.

Birşey dikkatinizi çekti mi bilmiyorum ama, " saygı tanımının içinde sevgi " var. Yani saygı olmadan sevgi olmaz cümlesi aslında çok doğru. Tüm ilişkilerimizde önce saygı. İlk ailede gördüğümüz ve öğrendiğimiz anne babaya saygı, daha sonra okul çağında öğretmenlerimize ve arkadaşlarımıza karşı sürekli uygulamamız öğretilen bir tutum. Eğer biz bunu çocuklarımıza öğretemezsek hayatları boyunca bu davranışı onlara kim öğretecek, kim ellerinden tutup yol gösterecek?

İçinde saygı ve sevgi beslemeyen bireylerin sayısı gün geçtikçe artıyor ve bununla paralel olduğunu düşündüğüm suçlar da hergün haberlerde olsun gazetelerde olsun karşımıza çıkıyor. Buna dur demek mümkün mü diye sormadan edemiyorum. Hayatta herşey mümkün, sadece bizim kararlılığımız ve bu yolda karşımıza çıkan engellere karşı güçlü olmamız, pes etmememiz gerekiyor. Çevremize saygılı davranalım, bu tutumu herkese kendimiz davranışlarımızla göstermeye ve öğretmeye çalışalım. Ne kaybederiz diye bir düşünün.

Saygı ve sevgiyle dolu yürekler çoğalsın...